'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 22]

3

Heer stónd op en strómpelde mèt z'n bein zoe stief vaan 't lang zitte nao de keuke, umtot heer de kater vaan get aof had hure springe. Jawel huur: d'n Dappere had 'nen tleur zitte aoflekke, boe nog get witte sajs vaan de blomkuul op had gezete.

‘Lielikke batteraof’, zag heer, ‘dat maagste neet vaan Tant Yvonne, dat wètste toch!’.

De kater zaot mèt e sjöldig geziech ónder 'ne stool.

‘De höbs d'n eige ete nog neet ins opgevrete’, zag 'r, ‘wat biste toch 'ne kieveleer!’.

Toch pakde 'r de fles mèlk oet de keulkas en sjónk get oet op 't leeg sjeutelke. D'n Dappere wis tot 'r absolutie had gekrege en kaom ónder de stool oet um häöm köpkes te geve tege z'n bein en maakde zachte prrrr geluidsjes.

Heer had Tant Yvonne nog neet hure stómmele bove; die slómmerde dus nog get nao 't aovendete. Veurluipig had ze häöm neet nudig.

Trök in de kamer, bij d'n heerd, lag heer nog e paar blökskes op 't vuur en mèt plezeer ging 'r zitte loere nao de vlemkes, mèt z'ne kop in z'n han; z'n èllebaoge op z'n kneje. Toch gek, dach 'r, tot 'ch al die jaore (mie es daartig) gedach höb tot ze Nel hèdde. En netuurlijk: 't waos Nès, vaan Agnes. Heer vroog z'ch aof, wienie 'r begós waos mèt die fout te make. Nein, zoe waos 't neet gegaange: heer rappeleerde zich noe, tot d'r 'nen tied waos gewees, boe in 'r z'ch suf prakkezeerde, wie ze ouch weer hèdde: dat aordig meitske, die de ierste waos gewees.

Toen, op 'ne goojen daag dach 'r tot 'r 't wis: Netuurlik, dach 'r, 't waos Nel Schutgens.

[p. 23]

Ze waos op 'ne mörge op ze kentoer gekoume, in Sittard, boe heer de administratie deeg veur e transportbedrief.

Häöre jas waos naat vaan de rege; 't waos 'nen triestige veurjaorsdaag. Dee mantel waos trouwens väöls te groet veur häör, väöls te aajd.

't Waos dudelik tot ze neet vaan Sittard kaom, want ze spraok 'n aander täölke, wat 'r neet good kós thoesbringe. Ze vertèlde tot ze vaan 'n dörp oet de buurt vaan Roermund waos (heer had nets vaan de naom gehuurd) en tot ze geëvacueerd waore, want 't dörp had in de fróntlinie gelege en waos gans plat gesjote en gebombardeerd.

De kleijer die ze aon had (dao waos ze sjijns besjeemp veur) waore mer geliend vaan die lui, die z'ch euver häör Ma en häör breurke en 'rzelf hadde óntfermp.

Ze zou zoe fiere trök goon nao hoes um te zien of d'r nog get te redde veel, veurtot 't gestole zou weure. Ze had gehuurd tot d'r wel ins 'ne vrachwagel vaan hun bedrief in die riechting góng. 't Dörp laog neet wied vaan de rieksweeg. Ze wou gere betaole es ze mèt zoe'ne wagel moch mètrijje en 't zou wel hiel fijn zien es dee chauffeur zou kinne mèthelpe um e paar spölkes op te laoje.

't Waos e gans gewoen zakelik veurstèl, meh heer kraog d'n indrök tot ze e bitteke mèt häöm sjansde. Häör geziech waos neet sjoen, meh mèt die dónker ouge en veural dee groete volle mónd had ze get zuideliks; ze kós wel 'n spaonse zien. Es ze lachde krölde ze häör móndheukskes op zoe'n aordige meneer; 't waos esof ze tösse häökskes wou zètte, wat ze gezag had.

Toen Charles get verneuketigs zag, lachde ze gans ope mèt sjoen groete en gezon tan en dao achter 'n vol raos tóng. Häör ouge woorte daan twie spleetsjes mèt e vunkske daotösse. Heer had gezag: ‘Vertrout g'r uuch daan wel mèt zoe'ne chauffeur? Wèt g'r neet tot alles wat nao benzien stink neet doug?’

[p. 24]

‘Iech bin neet bang!’, zag ze.

Ze had häöm vaan opzij aongekeke: ‘Rijdt geer zelf noets?’ Nein, heer waos allein mer de bookhawwer, de kentoerjong, de pennelikker. Meh heer waos toch wel gruuts op ze werk! Heer kaom vaan achter de bureau nao väöre um häör op de landkaart te wieze boe de chauffeurs mèt hun vrachwagele noe zaote. 't Waos zien oetvinding gewees: mèt vlegskes die genummerd waore en oetgeknip in de vörm vaan pijlkes woort de plaots en de riechting aongegeve. Dao waore de chauffeurs noe, tenminste zoe óngeveer en veur zoeveer ze geine pech hadde gekrege ónderweeg. Um de paar ore verzat heer die vlegskes.

‘Geer zeet’, zag 'r tege 't meitske, ‘tot v'r pech höbbe want nommer drei is gistere veurbij eur dörp gevare en kump straks euver 'n aander route trök’.

Wienie zou 't daan wel kinne lökke?

Heer lag häör oet tot zoeget meujlik te veurspelle is. ‘Veurluipig höb 'ch niks veur die riechting, meh 't kin z'ch ederen daag veurdoen. Höb g'r dao tèllefoon, boe g'r zeet óndergebrach?’

Nein, dat hadde ze neet, meh ze zou nog ins langs koume. ‘Es 'ch maag!’, zag ze tösse die leuke häökskes.

Meh netuurlik, dat moch ze altied.

Drei daog later, op 'nen aovend - en d'r hóng nog e fiezelke rege in de loch - kaom ze trök. Charles waos nog get aon 't wèrke, want heer verwachde 'n tèllefeunsje vaan 'ne chauffeur, dee in de buurt vaan Charlerloi mèt verbrande kopkleppe zaot. Zjus wie 'r de deur ope maakde um häör in te laote, góng de bel.

‘'n Ougenblikske’, zag 'r tege Nès, ‘zèt uuch mer eve’. Meh ze bleef stoon en góng nao de kaart op de moer kieke. Wie 'r klaor waos mèt 't gesprek zag ze: ‘Geer zeet 'ne knappe mins!’; ze zat 't tösse häökskes.

[p. 25]

Heer wis neet good wat ze veur had en keek 'r e bitteke suf aon.

‘Iech mein: mèt eur kinnis vaan al die lan (ze wees op de kaart); wie 'ch huurde kint geer ouch zoe good Frans spreke’.

Ah, dat had ze dus bedoeld. Heer wreef euver z'ne kop: ‘Nump m'ch neet koelik’, zag 'r, ‘meh iech höb zoe'n barstende koppijn; daan weur 'ch altied e bitsje langzaam vaan begrip.’

‘'t Is heij ouch väölste bedómp’, zag ze, ‘geer moot get frisse loch höbbe.’

‘Meint g'r dat?’, vroog Charles.

‘Jaozeker’, zag ze, ‘komp mer mèt nao boete, daan loupe veer same e sträötsje um.’

Zoe lepe ze de straot op en 't regende neet mie; allein zoe noe en daan 'nen dröppel. Ze wandelde e gans stök, totdat ze op 'ne stèlle weeg kaome. De wolke waore dun en daobove sjeen örgens dudelik de maon;'n klassieke situatie veur'ne jong en e meitske.

Meh z'n koppijn waos, vaan de inspanning netuurlik, nog erger gewore. Ze kaome bij 't kèrkhof, boevaan 't hèk ope stónd. Heer zaog 'n baank dao en wou zitte.

't Waos 'n baank vaan beton; d'r greujde get mos tege en 't rook of de hunnekes daotege gepis hadde.

Ze hadde neet zoeväöl vertèld. Eigelik had Charles nog 't mieste 't woord gehad. Ze wou daan ouch vaan alles wete: wat veur sjaole heer had had gehad; of heer aon sport doog en veur wat neet; of heer zoe knap waos umtot heer väöl had geleze? Heer waos vaan al dat naodinke en praote allein mer meu gewore en 't had z'ne kraanke kop gei good gedoon. Heer staok 'n sigrèt op, meh nao drei trèkskes goejde 'r ze weg, umtot 't erger woort.

Wat heer ouch gewaar woort, is tot heer dao in d'n duuster op

[p. 26]

'n stèl plaots mèt 'n aontrèkkelik keend zaot, die zich sjijns veur häöm interesseerde. Wie heer de zwegele had trök gestoke in z'n tes, had 'r z'chzelf evekes geveuld; heer wis tot 'r gespanne stónd.

Weer wou 'r 'n sigrèt aonmake, meh bedach z'ch en zag: ‘Och, iech wou tot iemes miech vaan die koppijn aof kós helpe!’

Toen waos ze nao väöre gekoume en had tösse hiel sjoen sjerpe häökskes gezag: ‘Iech weit dao wel get op.... heij: laot m'ch mer eve gewere...’ en begós de knuip vaan z'n brook los te make.... en pakde oet wat dao stónd te wachte.

Heer begós te hijge nao d'n ierste sjrik en vaan de bedwelmende gedachte: geit 't noe daan eindelik gebäöre?

Negetien jaor en twie weke waos 'ch, wie 'ch veur d'n ierste kier e meitske puunde.... en noe bin 'ch viefentwintig.... en höb 'ch ein die.....

Nein, es de gruutse zun veur d'n ierste kier góng gebäöre.... daan ezzebleef neet zoemer mèt de hand, al waos 't de hand vaan 'n vrow! Tösse 't hijge.... 't vechte veur aosem.... brach heer oet: ‘Kin dat neet.... kin dat neet aanders.... op 'n aander meneer?’

Ze lachde stèllekes noe, deeper, muzikaler en zag mèt heire stum: ‘Dat kin wel op hónderd menere!’

En leet häöm los um zelf get los te make en oet te doen..... en puunde häöm en wees de plaots, boe 't zoe zach en werm waos en mals, och... zoe mals!

't Doorde neet lang want heer moch gei kènneke make en wie heer trök trok en zie 't naat veulde, zag ze: ‘Gekske, gekske, gekke jong’ en puunde häöm mèt dee groete mónd en 'n vol tong. Veur ei momintsje had 'r gein koppijn, meh 'n groete, gleujende steekvlam door z'n herses. Toen kaom die pijn weer trök.

Heer waos gans stèl toen ze trök lepe nao de stad en bij 'n

[p. 27]

lanteern (die toch neet brandde) bleef heer stoon, nog altied hijgend, noe vaan de pijn, die alieuwetige pijn. ‘Dat hadde veer neet mage doen’, zag heer, ‘iech mein: dat waos verkierd..... zoeget mage veer neet mie doen....’

Zie zag: ‘Dat zègste noe, meh iech höb 'ne jong gehad - dee is noe vaan m'ch aof - en dee zag dat ouch iers. Later woort dat aanders: toen wou 'r altied; altied mie!’

‘Meh Nès keend, is dat daan neet erg? Noe heet 'r diech in de steek gelaote; zuuste noe wat 'ch bedoel?’

‘Heer mós nao Duitsland, wèrke, wie zoeväöl manslui’, zag ze, ‘en wie zoeväöl jonges heet 'r dao get aanders gevónde. Meh de zals wel zien, Charles, totste 't ouch lekker zals vinde, este 't dèkser gedoon höbs’.

‘Meh 't waos zjus zoe lekker’, zag 'r, ‘dat is 't neet..... 't Is verkierd, mein 'ch. Veer kinne us nog neet ins good en daan noe al...’

‘Gaank mer röstig slaope’, zag Nès, ‘en num d'ch get veur die koppijn. Mörrege zuuste 't aanders!’

Thoes had 'r mote euvergeve; pas daonao waos de migraine gezak.

Nog deezelfde nach dach 'r d'r gans ganders euver; of nein: heer dach nog 't zelfde euver de zun, meh eder kier kaom de gedachte op vaan die scène op de baank en daan kaom z'n lös bove drieve.