'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 9]

Ierste Deil
'nen Druimer

[p. 11]

1

Heer had get aw gezètte halfdoor gesjäörd en daovaan proppe geknoeveld. Daan had heer de leeg sigarekiskes ope gemaak en de pepèrkes d'roet getrokke en ouch die in d'n heerd gelag. De dèkselkes braok heer aof en de zijplengskes kós heer gemekelik vaan de bojems riete. Meh dat lieverde alles bijein toch neet väöl hout op.

Boete laoge nog get takke in 'nen hook vaan d'n hoof; die zouwe wel tamelik druug zien. Ouch waos d'r 'n aajd kepot steulke in 't hok; speciaal veur d'n heerd bewaord.

Naotot heer alles had aongesleip en 'n sjoen struktuur devaan geboud: de dun plengskes iers, de takke daobove en euver dat alles de puutsjes en de zitting vaan 't steulke, naom 'r de zwegele oet z'n tes.

Waos de klep vaan de sjow wel ope?

Op z'n kneje zaot heer te ruke aon die stellage.

't Stónk get muf nao de root en toch rook 't ouch weer lekker nao 't cederhout vaan de sigarekiskes.

Ei vlemke waos genóg. Op twie punte staok heer 't pepier aon.

Toen zat 'r z'ch in z'ne fauteuil en keek nao boete, boe de sjiemer vaan de vallende herfsavond euver 't land hóng. Intösse waore de proppe pepier aon 't loeie geslage en de ierste plengskes begóste te knettere.

't Vuur laog veilig. Heer hoofde z'ch gein zörg te make, tot de vónke weijer es de steine plaat de kamer in zouwe vetse. Heer deeg z'n ouge tou en, mèt z'n erm laangkoet op de leuninge vaan de fauteuil, leet 'r z'ne kop zakke, zoetot z'n bef op z'n boors rösde.

De vlamme waore fascinerend. Ze leefde mer ein second, want zoe zien vlamme noe einmaol: vergaankelik, transcendent; 'nen euvergaank vaan vaste stof in gaas, bijnao niks.

[p. 12]

Wie bij koorts, hoeg koorts, de dinger róntelum d'ch 'nen aandere vörm sjeine aon te numme, zoe is 't mèt vuur, dat pröpkes pepier en stekskes tot grauwen as verteert.

Alle sappe, allen olie weurt umgezat in heite loch.

Gein twie vlemkes zien 't zelfde, al lieke ze op ein, wie bleedjes aon dezelfde stroek; wie dauwdröppels in de mörge op 't graas.

Alles is versjèllend, uniek, ‘einmalig’: Noe en Zoe en daan neet mie.

Toch blijf de vörm vaan zoe'n vlam veur ieuwig bestoon......

Of neet? dach Charles..... Of neet?

Is de vörm aon de stof gebónde en dus ouch ‘einmalig’?

Of moot me 't weer aanders bekieke en concludere, tot dat Noe en Zoe eigelik e stökske vaan de ieuwigheid is?

Tösse die halfgeslote ougdèksels kós heer nao de vlemkes zitte kieke en daan filosofere euver al die zake, die toch ouch weer gein zake zien; ieder, observaties vaan wat de wereld róntelum us veurstèlt.

Zoe waos ze leve geleidelik aon gewore. Zoe waos heer gegreujd: aon de boetekant get kleiner (en heer waos nets groet geweest!); z'ne rök get mie geboge; z'n haore gries en dun gewore; z'nen hals geploeid en väöl mie rumpels op ze geziech, veural opzij vaan z'n ouge en väör op z'ne kop. Meh vaan binnen waos heer zach gewore en vol vaan groete rös; vaan plezeer in 't bekieke vaan de dinger en in 't beredenere vaan alles.

Veur wee häöm dao noe zou zien zitte, zou 't weliswoer de sjien höbbe tot dee mins väöl leid had gekind. De vaore die vaan z'n neusvleugels nao óndere lepe en z'n kin umliesde, zouwe 'n aonduijing kinne zien vaan bitterheid; vaan ónopgelos, ónverteerd sjagrijn.

D'r waore ouch wel ins mominte tot 'm get dweers zaot en tot 'r z'ch mós trappere op z'n neiging tot sjókkere. Meh mie en

[p. 13]

mie kós 'r zoeget vaan z'ch aofzètte en z'nen drej weer vinde. Heer had in beuk zitte zeuke nao 'n antwoord op de vraoge vaan 't leve. Bij Spinoza had 'r väöl gevónde wat 'r zoe mer zónder al te väöl riddenatie kós aonnumme en aonveule. 't Groetste genot lik beslote in 't kinne vaan God!

En God en Alles vaan 't leve - meh daan ouch Alles - die zien Ein en 't Zelfde.

Dudelik genóg! Alles kinne, Alles aonveule.... daorin zaot de sleutel vaan 't gelök.

Gans gelökkig waor 'r mesjien nog neet, meh wel op weeg denau tou!

't Vuur begós get weg te zakke en 't waore nog mer klein vlemkes die späölde bove de gleujende massa in d'n heerd. Z'n kin waos noe gans weggezak in z'n boors; z'n ouge tougevalle en einen erm (de linker) begós vaan de leuning aof te sjievele.... Heer druimde.....

Veur wee häöm dao zaog zitte - meh och, wee zou 'm zien zoe gans allein? - waos 't dudelik tot heer druimde: ónder de ougdèksels zaog me die ougballe rap bewege. Heer wis zelf niks devaan.

Allein es 'r evekes haaf wakker sjrók (umtot get in 't vuur spetterde) wis 'r tot 'r vaan z'n vrow waos aon 't druime. Daan realiseerde 'r z'ch ouch mètein tot 't mer 'nen droum waos.

Heer waos häör aon 't zeuke en zie zeukde nao häöm, want heer kós häör hure rope: ‘Charles, Charles, heij bin 'ch; 'ch zit heij achter 't sjot..... Iech kin diech ouch hure, want iech kin d'ch trök aon deen druge hoos... dao is niemand aanders dee zoe kuchske heet!.... Och, kom m'ch heij toch oet hole!’ En heer kreet stèllekes, want heer wis neet wie 'r achter dat sjot mós koume en z'ne voot zaot vas geklemp tösse kiste en

[p. 14]

kiskes, die kraakde en kraakde en heer voolt de splinters al in z'nen inkel steke. Meh ouch kreet heer vaan e zach en zaolig gelök, umtot ze noe weer bij häöm wou zien, nao al die jaore....

Dat waos dus 'n klein nachmerrie, dach heer, meh daan toch wel 'n plezerige, want 't had get mèt Miep te doen. Och, kós 't mer dore! Zou 't neet trök koume es heer noe weijer kós goon mèt slaope of slómmere?

Weer waos heer weg in slaop, meh noe wis heer niks devaan, ouch al bleve z'n ouge 'n tiedsje raar drejje in de kasse. Toen woort 'r gans röstig in dee stool.

Pas wie de kat boete bij de tuindeur miawde um binne te mage, woort z'ne slómmer gebroke en had 'r weer eve 'nen droum mèt 'n levendige veurstèlling vaan e soort paradies, boe in de sjoenste blomme stoonte: blomme die z'ch ope vawde en boe oet aander, nog sjoender blomme opbleujde in paars en dónker-roed en dónker-blauw. Die blomme woorte vlinders, die e geluid maakde mèt hun vleugels, want die waore bespanne mèt hiel fien snäörkes, boe ze op tókkelde mèt hun sprietsjes. Ouch die sprietsjes waore hiel fien vertak en 't leek wel op ze greujde ónder 't speule um zelfs de kleinste snäörkes, gans ónderaon de vleugel, nog te kinne bespeule.

Och, wat 'ne sjoenen droum, dach heer. Toen hoort 'r d'n Dappere (want zoe numde heer de kater vaan Tant Yvonne!). Ach, noe mós heer opstoon. ‘Stèl mer Dappere’, zag 'r, ‘stèl mer, iech kom al’.

Heer kuimde ins en duijde z'ch op oet z'ne gemekelikke stool. Bij 't leech vaan de straotlanteern kós 'r nog genóg zien in de kamer um nörgens tegenop te loupe. Heer rammelde aon d'n deurknóp en kraog de tuindeur ope.

[p. 15]

Mèt d'n Dappere, dee netuurlik z'ne knótsj weer ins stoetde in z'n óngedöld, kaom ouch de kaw aovendloch nao binne. ‘Geleujtige Dappere’, zag 'r, ‘wat höbste toch 'n hel öts! Loup mer gaw door nao de keuke: dao steit d'n ete en d'n mèlk al gereid’.

't Vuur waos noe gans lieg en d'r zaot neet väöl glood mie in. Heer knoevelde nog e paar proppe gezèttepepier inein en lag die op de gleujenden as en ouch nog e paar blökskes oet de kis neve de sjow.

Obbenuijts keer heer nao 't speul vaan de vlamme.

Heer sjoot in 'ne lach, umtot 'r z'ch get geks rappeleerde wat deen daag gepasseerd waos. Dee middag had 'r in de stad róndgekeke veur gordijnestof en e lempke veur z'ne bureau. Heer waos bij z'ne vrund Lou op de zaak gekoume, dee altied de sjoenste dinger had (ouch wel ins get tege e zach prijske!), en dao waos 'n vrow op de winkel, vaan zoe väöraon in de veertig sjatde 'r. Die keek mer rónd en pakde alles in 'r han en zag daan ‘och’ en ‘ah’. Ze had al ins nao Charles gekeke en heer had bij z'chzelf gedach: ze is mesjien neet sjoen, meh toch wel hiel appetietelik! Oet häöre blik had 'r opgemaak, tot ze häöm ouch wel interessant vónd. D'r is noe einmaol 'n attractie tösse sommige lui, die me neet good kin verdutse; al höbbe de gelierde ouch dat weer ónderzeuk en zelfs vasgestèld, tot me zoeget oet de klere kin distilere (en daan spreke ze vaan 'n substantie, die ze ‘Feromonen’ neume!). Wie daan ouch, die vrow zeet obbins tege häöm: ‘Iech moot heij neet te dèks koume, want daan weur 'ch straoterm; d'r is heij zoeväöl wat pas in mienen interieur!’.

Veurtot 'r z'ch kós beheerse had heer gezag: ‘Mevrow, kiek daan mer neet nao miech, want iech huur neet bij de winkelveurraod.... al geluif 'ch wel tot iech hiel good in euren interieur zou passe!’.

Ze hadde allebei demèt mote lache.

[p. 16]

Lou had 'm naoderhand vertèld, tot die dame häöre maan had verlore mèt 'n auto-óngelök en tot ze dat hiel tries veur häör hadde gevónde. Meh noe had ze gelökkig weer 'ne leve vrund. Charles had bès dee vrund wèlle zien. Meh heer spraok 't neet oet, want 't mós noe mer ins gedoon zien mèt dat speculere euver vrowlui. Vaan al zien ervaringe had 'r gelierd, tot de werkelikheid aanders oetvèlt.

[p. 17]