Gestelsche liederen

[p. 217]

De ontluistering

Staat gíj nu weer voor mij, zoo ondoordringbaar
Als in een hof de oudste appelboom,
Welks weeld'rig witte bloesem ons de zoom
Van witter wolken ver maakt en onvindbaar?

Het water uit de put, waarbij ik droom
Van eeuwig water, spieg'lend en ondrinkbaar,
Wordt opgeschept door ú, en in het klinkklaar
Besloten vocht proef ik úw aardsch aroom...

Welk moeizaam werk, langs 't dagelijksch verbazen
Om steeds éenzelfde vrouw met bord en glazen
Behoedzaam tot het hoog're op te klimmen.

Is dit de een'ge weg? Laat dan uw vruchten
Wat sneller nog bederven aan de lucht en
Geef mij de geur mee met uw and're schimmen...

[p. 218]

XLVIII

 

De vlucht van de aarde weg is 't aardsche trachten

 

Niet ongenegen in zijn klein bestek,

 

Waar alle maten bereidvaardig wachten

 

Op 't mateloos verheev'ne, als een vrek

 

 

 

Die zich niet houdt aan de eene gouden plek

 

In huis, maar die in koortsdoorgloeide nachten,

 

Tot spaarzaam zelfbedwang niet meer bij machte,

 

Alles verkwist aan waar het hart naar trekt.

 

 

 

Gij zijt die kleine maat die opgeld doet

 

Bij 't onverzaadbaar Babylonisch stijgen

 

Van hartewenschen naar de verste sterren.

 

 

 

Maar schoon ik u voor and'ren vrekkig hoed,

 

Laat ik de hemel niet door u versperren

 

En laat me er door uw goud niet onder krijgen!

[p. 219]

IL

 

Veel liever heb 'k u schamper en verweerd

 

En met het treurgebaar van onheilsdagen

 

Ontmoedigend dan dat 'k uw hart moest vragen

 

Een gloed te temp'ren die mijn hart verteert.

 

 

 

Om niet te veel geluk ineens te wagen

 

Heb 'k mij tot de afzicht'lijkste bekeerd, -

 

Maar door de ontbering wordt mijn ziel vermeerd

 

Tot vreemder bloei dan wat in rozenhagen

 

 

 

Zoo makk'lijk woekert met de geur'ge roos,

 

Die heftig blozend aan haar stekeltakken

 

Zich tot een zee van pronkzucht laat vervlakken

 

 

 

Door 't streng geoefend oog, dat liever in

 

De rotswoestijn zijn rozen zonder zin

 

Aan paden toovert dor en troosteloos.

[p. 220]

Laant.

 

Van al dit zwerven wordt de ziel zoo moede

 

Alsof een staag doorstormde binnenzee,

 

Ons machtig opjagend, van lieverlee

 

In 't schuimend perk een kerker doet bevroeden.

 

 

 

Ik zie ons beiden naar de kimrand spoeden,

 

Op zoek naar vrije doortocht voor ons twee,

 

Doch steeds teruggeworpen en daarmee

 

Eerst recht de prooi van onze zwerverswoede.

 

 

 

En dan wordt alles onverschillig: of

 

Wij ver zijn of nabij, noord'lijk of zuid'lijk

 

Van deze kim, die als een kust zoo duid'lijk

 

 

 

De zwervers aanlokt, afstoot, en Godlof

 

Ook aan de somb're dwaasheid helpt om samen

 

Een middagslaap van eeuwen te beramen.

[p. 221]

LIaant.

 

Zoo heb ik van den aanvang willen zingen

 

Met u, door botte bijval ongedeerd,

 

Het blind gelaat de menigt toegekeerd:

 

Die zet geen voet in onze tooverkringen.

 

 

 

Steeds half in hooge gunst en half onteerd,

 

Steeds kind'ren van die woeste schemeringen,

 

Waar niemand zingt om naar de prijs te dingen

 

En waar men alle regels heeft verleerd.

 

 

 

En onvernederd door de koorts der kussen,

 

Niets ziende van elkaar, alleen maar stáan,

 

Als donk're zuilen met wat licht ertusschen.

 

 

 

O hoog vermeet'le nooit vergeten waan:

 

Zingende zuilen met veel stilte ertusschen, -

 

Tot wij na 't lied als sterren verdergaan.

[p. 222]

LIIaant.

 

Geluk is tot de laatste rest geslonken.

 

De nooddruft van een zwervend vedelaar

 

Maakt mij eenzelvig, u onhandelbaar,

 

En beiden aan ons hongerlied geklonken.

 

 

 

Een slecht te naam en faam bekend staand paar,

 

Kijfziek, berooid, niet meer van liefde dronken,

 

Zijn wij nog steeds niet diep genoeg gezonken,

 

Al maakt de weerzin onze zielen zwaar.

 

 

 

Men doolt steeds verder in het aardsch moeras;

 

Soms meent men wel tot aan de hel te waden

 

Die aan een enkel dwaallicht zich laat raden.

 

 

 

Maar 't een'ge wat ons foltert in die dras

 

Is deze angst: dat 't laatste pad der paden

 

Afglijdt naar 'n pad dat nooit nog 't laatste was...

[p. 223]

LIIIaant.

 

Te denken dat gij eens de Vrouwe waart

 

Wier valk mij wegen wees en wegen afsneed:

 

Geen vogel die nog van ons lijden afweet

 

En het versiert, heraldisch en vermaard.

 

 

 

Dit schuw omsluipen van een warme haard -

 

Of van wat kille aarde van een graf breed -

 

Ontluistert de geliefde, die haar straf meet

 

Aan een verleden dat geen heden baart.

 

 

 

Van alle praal beroofd kwam ik in 't reine

 

Met de doortrapte jager die ik ben,

 

En ziet, ook zonder valk zijt gij de mijne!

 

 

 

Wanneer de hartstocht mij ter jacht beveelt,

 

Jaag ik op 't Niets, in u verzinnebeeld,

 

U, de geliefde, die 'k maar amper ken...