Gestelsche liederen

[p. 212]

De moeder

Heb ik als moeder u eind'lijk herkend?
Mijn lied'ren zweven in staat van genade
Uw stralen tegen, nog weinig gewend
Aan zulk een treffen, mij door schroom ontraden,

Met 't innerlijkste van uw element
Dat tot ons dalend langs de hemelpaden
Van engel tot engel zijn zegen zendt
Naar waar wij hunk'rend in uw maanlicht baden!

O moeder, zelve voor verheffing schromend
In de eng'lenrij, waarin ge als laagste troont,
Giet dit licht, uit zilv'ren emmers stroomend

Tot waar de arme ziel verdorstend woont,
En leun, en reik, en als gij overnijgt
Grijp dan mijn lied, opdat dit met u stijgt.

[p. 213]

XLIII

 

In armoe gekoesterd, in leed gewiegd,

 

Rijst uit het schoonste dat men kent de Schoone;

 

Die komt bij de Allerheiligste te biecht

 

En zuivert zich om met haar saam te wonen

 

 

 

In 't voorportaal der heem'len, en daar vliegt

 

De hoogste jubel heen der Muzenzonen,

 

De sterke zangers, die geen lust bedriegt,

 

Geen zielsbedwelmingen voorbarig loonen!

 

 

 

En die de heiligste en de schoonste was

 

Verheft zich op die adem die genas

 

Allengs nog meer: een wederzijds genezen

 

 

 

Van stemmen en gestalten, die voor God

 

Toch nog als de onzuiv'ren blijven vreezen

 

In 't wankel stijgen van hun eng'lenlot.

[p. 214]

XLIV

 

Eens, in een stal waar dierenoogen fonkelden,

 

Waar in hun door een ster geleid vertrouwen

 

Drie koningen het kind mochten aanschouwen,

 

Daar werd als een'ge van puurheid omblonkene

 

 

 

Zíj uitverkoren uit de vele vrouwen:

 

Gebenedijde, wonderbaar verdronkene

 

In 't Licht dat zich vergietend in de donkerte

 

Wel kan doen lijden, maar niet kan verflauwen.

 

 

 

En na die keus werd zij nogmaals gekozen:

 

Een stal verschaft soms op de hemel rechten,

 

Het kruis droeg haar op bei zijn armen hoog.

 

 

 

Thans zit zij, boven 't licht, zich te onthechten

 

Aan 't onderscheid van doornenkroon en rozen

 

Dat nog op aard de zintuigen bedroog.

[p. 215]

XLV

 

Maar altijd kan men van Haar voet terug

 

Zonder dat ons Haar bijstand zal begeven:

 

Zoozeer is God in tastbaarheid bedreven

 

En in het slaan van die gewelfde brug

 

 

 

Naar de aarde, waar Haar evenbeelden, even

 

Verheerlijkt, met Zijn stralen in de rug,

 

Ter adoratie staan in stoffen stug,

 

Waarin de beeldhouwers naar zachtheid streven.

 

 

 

En niet alleen in beelden is Haar beeld,

 

En niet alleen in stof is Zij verstoff'lijkt,

 

Ook 't menschenleven is met Haar bedeeld:

 

 

 

Wanneer op heidepaden herderinnen,

 

Of in een slotpark vrouwen streng en hoff'lijk

 

Haar lief'lijkheid onttrekken aan de zinnen.

[p. 216]

XLVI

 

O Hemelskoningin in blauw gewaad,

 

Laat niet de moeders met hun boezem pronken.

 

Of heeft Uw licht nimmer zoo rein geblonken

 

Als in dit vleesch dat mij mijn ziel ontraadt?

 

 

 

Te weif'lend het gebed, zoodra 't in lonken

 

Van kinderlijk begeeren ondergaat;

 

Op deze grens van liefde en eigenbaat

 

Heeft niemand zich nog zielsrust ingedronken.

 

 

 

Ook míjn mond stond eens naar de roodgeknopte

 

Vloeilichte welving die moeder verstopte

 

Of door warme kieren aan 't daglicht liet.

 

 

 

Hemelsche liefde kent die listen niet:

 

Waar Gíj ons met uw boezem begenadigt

 

Is het oog verblind en de mond verzadigd.