Gestelsche liederen
(1949)–Simon Vestdijk–
Auteursrecht onbekend
[pagina 157]
| |
VI. De werkplaats in het boschaant.Toen ik de Chaos uitgetreden was, -
De holle weg geleek een navelstreng, -
Vond ik in 't donker woud een vuurschijn gloren,
Waar God de kleine plek bewoonde die
Nog niet aan de onzuiverheid ten prooi viel.
Hier zwoegde Hij bij kaarslicht aan een draaibank,
En paste verre maten aan elkaar, -
Vér, omdat alles, wat hier toegepast
En als model beproefd werd, in de wereld
Rechtvaard'ging vond in grootere verhouding:
Een knikker, die Hij in een doos liet vallen,
Verbeterde 't gebrek der zwaartekracht
Om zich gewetenloos in dienst te stellen
Van moordtuig, oorlogs- en beleeg'ringswapens
En van de hand die Cyrano versloeg.
De dood werd voorts, nog algemeener en
Ook waar geweld niét heerschte, overwonnen
Door de aanmaak van een stel duurzame poppen,
Die op de draaibank in een paradijs
Dronken van liefdeslust te aad'men schenen;
Terwijl de liefde niet door toorn beschaduwd,
Door haat en door het starre zelfbehoud,
Maar door de zachter schaduwen van 't kaarslicht
In slaap gewiegd werd na de eed'le extase
Van buiten zich te branden in een ander.
| |
[pagina 158]
| |
Kunstmaat'ge landschappen, blanke kasteelen,
Volmaakt en als een zaal'ge lust voor de oogen,
Ontsproten aan Zijn handen, die zoo godd'lijk
Hamer en beitel, boor en zaag hanteerden,
Dat deze wereld zich wel voegen moest...
Maar ik, die pas nog in de wereld toefde,
Ik twijfelde aan die dwang van hier naar ginder
En aan Zijn macht om meer te doen dan dit:
Wetten te stellen, waar de mensch van afwijkt
En die geen wetten zijn, omdat zij falen.
Ik sprak tot Hem: ‘Eer dat de moord verdwijnt
Omdat een knikker glad in doozen rolt,
Eer dat de liefde schoonheid's marionetten
Tot tastbaar en vereeuwigd voorbeeld neemt,
Eer dat de mensch naar dit geknutsel zweemt,
Dat Gíj meent naar Uw hand te kunnen zetten,
Eer dat in 't nuchtervale licht verschijnt
Waarmee Gij bij Uw walmend kaarslicht solt,
Zal alles blijven als het vroeger was
En nimmer worden zooals Gij 't bedoelde!’
Hij boog het hoofd, en knutselde nog voort
Aan een nieuw stuk, dat 'k meende te herkennen,
En wierp me een van Zijn blinde blikken toe,
En sprak alsof Hij een beschikking voorlas,
Terwijl Zijn handen onder 't werk niet talmden:
| |
[pagina 159]
| |
‘Helpt gij mij niet? Ik repareer hier niets
Dan wat gijzelf brooddronken hebt verdaan.
Nu komt uw oude speelgoed aan de beurt,
Dat gij versmeet, waarom ge als kind gezeurd
Hebt, dat gij in een rommelhoek liet staan.
Herken de knikkers die gij toornig staalt
Van makkers die er nog veel minder hadden,
De poppen die gij niet op tijd gevoed hebt,
Het klein kasteel waarop ge uw hakken zette
Omdat het minder mooi leek dan in de aanvang.’
|
|