Gestelsche liederen

(1949)–Simon Vestdijk– rechtenstatus



[pagina 152]
IV. Homunculusaant. Om bloed te tappen Riep hij mij: Van al zijn sappen Gaf hij dit vrij. Ik moest hem helpen Van nacht tot nacht: Zoo hebben welpen De leeuw ontkracht En sloegen met klauwen Hun eigen lot, Dat de oude niet bouwen Kon om de spot Over alles wat een Vader doet: Gebleven spatten Van lusteloos bloed. Toen joeg ik de vochten Wild door mij heen, En werd een bezochte, Een rollende steen, Die blind'lings de helling Van 't leven afraast, Een woeste jaartelling, Een vloekwoord ernaast.
[pagina 153]
En híj stond als een Klein oud man De val te vervalschen, Wat wist hij ervan? Wat wist hij van vuursteen En amethyst Die in zijn duur geen Verademing wist? Wat zag hij van vonken De sterren voorbij, Verschoten, verblonken, - Toen riep hij mij! En de stem van zijn liefde Achter mij aan Vertwijfeld doorkliefde Diezelfde baan, Als uitkomst bevolen Door de oude dwaas, Als gloeiende kolen De helling afgeraasd! Ving hij mij later? Haalde hij mij in? Tot het eind bleef ik hater Als in het begin.
[pagina 154]
Ik ben niet geboren, Ik val maar alleen, Tot vadermoorder Raas ik als steen! Durf maar, jij oude, Te springen in 't vlak Dat mij aan mijn schouder Als erts afbrak! Durf maar en spring maar, Je komt tòch te laat! - (Ik loop achter 'n lijkbaar Moe langs de straat...) Spring maar en val maar! - (... In donkere tooi Naar een graf waar ik al maar Kluiten op gooi...)