Het zwaardjaar

[p. 99]

Gods strofen

Hoor, 't kanon dreunt. Machtloos wachtend
Volg ik zijn gelijke slagen.
Zie de steden storten, dorpen
Branden, de slagorden sneuvlen.
Oorlog, schrijft ook gij uw strofen?
En ik moet hun maatslag dulden,
Stof en puin en bloed en tranen,
De verschrikking en verscheuring
Van 't ten dood gedoemde leven.

Zij 't. Al beeft mijn hart, mijn oogen
Rusten. Regel volgt na regel.
Zomer, herfst en winter; voorjaar,
Zomer, herfst en haast weer winter,
'T eene bloedige vers na 't andre,

[p. 100]

 

En de verzen worden strofen,

 

Strofen sluiten tot poëmen

 

En een stoet poëmen voegt zich

 

Tot een reeks, een reeks als deze.

 

 

 

Zwaar droeg ik mijn reeks, de wording

 

Van de weerstand die moest duren,

 

Van de duiding, het gedoogen,

 

Al de onmachtge kracht van 't lijden.

 

Maar mijn leed werd daad van dichten:

 

Slapenden in mij ontwaakten,

 

Wierpen dek dat hulde en huifde,

 

Hieven naakt hun soobre lijven

 

Tot het licht van mijn gedachte.

 

 

 

Doe ook gij zoo: draag de droomen

 

Die de donkre nacht vervulden

 

Van de volken, in de klaarheid

 

Van de tijden. Zij, de tijden,

 

Richten uw gedicht en 't mijne.

 

Hoor, 't kanon dreunt. Hoor, de maatslag

 

Van mijn vers zoekt naar zijn einde.

 

Oorlog, schrijf ook gij uw strofen!

 

Strofen Gods, zoo de uwe als mijne.