Het zwaardjaar

[p. 97]

De dichters

Najaarszon op gele blaren
Doet hen nieuw en gulden blinken:
Zoo zijn ook vervaalde woorden
Blinkend onder nieuwe zangtoon.
Maakt het uit waar dichters stonden,
Milton onder Puriteinen,
Vondel tusschen roomsche paters,
Als hun zang de taal weer heiligt
En hun toon geen mensch kan halen.

In ons stijgt die sterke en klare
Stroom die niemand ooit kan dempen,
Die, door geen geweld te storen,
Onaantastbaar is voor wapens,
Die uw doen ook dan zal spieglen

[p. 98]

 

Als gij weerloos en geslagen

 

Weerkeert tot uw daaglijksch werken.

 

Al uw daadkracht, al uw glorie,

 

Kan die zuivre kracht niet konden.

 

 

 

Of gij uitzwermt over de aarde,

 

Of gij woedt en breekt en brijzelt,

 

Of gij al de menschevolken

 

Stuwt door beddingen naar doelen

 

Die ge in uitzicht stelt voor eeuwen,

 

Altijd staan de stille dichters,

 

Eenzaam op vergeten pleinen,

 

Met hun voeten in uw bodem,

 

Met hun hoofden in uw hemel.

 

 

 

Zij verbeelders, gij de beelden

 

Die zich aan hun zang verbinden,

 

Waar zij de eene macht door uiten

 

Die gij nimmer kunt benaadren:

 

Maatval van gedachte en daden,

 

Harmonie van aarde en sferen,

 

Blijvend leven in de stralen

 

Die zich kruisen, die zich breken,

 

Boven uw verdoemde wanheid.