Het zwaardjaar

[p. 93]

Rembrandt

Vraagt ge een woord? Ik was een schilder
Die als geen uw schrijfsels smaadde.
Gij gevangne van uw denken,
Ik alleen van zon en vrouwen.
Pronk en trots? Die ook; toch zocht ik
Niet mijzelf: alleen het Wonder:
De verheerlijking van 't leven
In zijn strijd van licht en donker
En de mensch in de aardsche rampen.

Geestdrift? Neen; een woord als de andre.
Maar de brand die niet kon dooven
Kende ik: hongren naar geheimen
Die natuur in geest doen laaien,
Geest zich in natuur vergraven.

[p. 94]

 

Jezus was mijn arme godmensch,

 

Faust mijn droomer, en Homerus

 

Blind en oud; Adam en Eva

 

'T eerste paar dat zwoegde en baarde.

 

 

 

Volkstrots? In het schuim van geuzen

 

Schilderde ik voor 't weidsche Raadhuis -

 

Batavieren! - uw voorvaders.

 

Door uw hoog heidswaan verloochend

 

Hangt besnoeid dat beeld in Zweden.

 

Armen, needrigen zijn beter,

 

Wijzen ook en fijne vromen.

 

Schiep mijn zon u om tot eedlen,

 

Nurks verweet ge 't slecht gelijken.

 

 

 

Eén ding bleef: de vruchtbre liefde.

 

Toen mijn zoon zijn bruid geleidde

 

Straalden ze in Gods schoonste kleuren.

 

Toen hij stierf.... Leeft geest alleenig?

 

Nochtans schilderde ik nog eens hem,

 

Reikende als uit andre wereld

 

Naar de krans van vrouw en kindren -

 

Bloemenfeest in bloemenverven -

 

Eéne bloem, vóór 't laatst verdwijnen.