Het zwaardjaar

[p. 51]

Het bergmeer

Wie is gekomen
Die mij niet kende,
Die mij niet maande
Om daad en zang?
Spreek van uw droomen,
Troost onze ellende,
Wil wat ge waande,
Uw leven lang.

Toen schudde ik de trenzen
Van 't ros dat me voerde
En zocht de grenzen
Die niemand roerde:
Wij blijven gescheiden,

[p. 52]

 

Ik blijf hierachter:

 

Gewapende Wachter,

 

En gij zijt de Heiden.

 

 

 

Dat gaf een joelen:

 

O egoïste!

 

Maar 't hart besliste:

 

Geen ik bedoelen

 

Mijn trotsche gedachten:

 

Ik werp hun schachten

 

In hoogere rozen

 

Die niet doen blozen.

 

 

 

En ver van de palen

 

Waar 't volk zich groepte,

 

In stille dalen,

 

Langs rotsige wanden,

 

Arduin-bestoepte,

 

Hief ik mijn handen

 

En sprak met de sparren,

 

De lavaas, de starren.

 

 

 

Toen vond ik het donker

 

Waarboven de flonker

[p. 53]

 

Van één ster wiegelt,

 

In 't bergmeer spiegelt:

 

Dat kent geen gronden.

 

Daar heb ik gevonden:

 

Het onverstoorbre,

 

In woord niet hoorbre.

 

 

 

Dat roerloos weten

 

Werd langzaam zichtbaar:

 

Een wellende lichtbaar

 

Voorbij de spleten

 

Van doode krater.

 

Zij rees en daalde,

 

Blonk en vervaalde

 

In 't donkre water.

 

 

 

Een lijn, een flonkring,

 

Een glans, een kronkling,

 

Een lichaamlooze

 

En toch gevulde

 

Vorm die een pooze

 

Zwol en vervloeide

 

En niets verhulde

 

En lokte en boeide.

 

 

[p. 54]

 

Die, en die enkel.

 

Mijn oogen dronken,

 

Mijn handen zonken,

 

Toen wielde op zijn schenkel

 

Mijn ros en keerde.

 

Een vorm van schijning,

 

Een licht van lijning

 

Was wat ik leerde.