De weg van het licht

[p. 77]

Tusschen Droom en Lot

[p. 78]

De gekrenkte Wil

[p. 79]

De gekrenkte Wil

Dit is de droom die lacht en brandt,
De wil die in zijn hart weldadig
Zich in zijn uiting te ongenadig
Tegen alle andre willen kant.
De ontkenning, van wie enkel haat
Omdat zijn liefde werd verbijsterd
En nu de pijn van zijn geteisterd
Gemoed zijn wil tot niet-wil slaat.

Dit is de droom: het paradijs
Dat in het aardsche licht wou groenen,
Maar bij zijn eerst en teerst verkoenen
Geen sfeer vond voor zijn geurend rijs.
Nu draagt haar ongeboren vrucht
De ellendige ziel door donkre limben
Maar droomt omkranst door bloedige nimben
Zich en haar wraak in de aardelucht.

De vrijheid-van-de-wil, dat kind
Uit menschlijk zaad godlijk geschapen,
Hoe ras is 't krank. Nu ingeslapen,
Dan de oogen door een schijn verblind,
Nu slap en krachtloos als een rank,
Als een gestoken dier baloorig,
In angstige warling slaaf en hoorig,
Gril op elke adem, klank of sprank.

Dit is de droom: vrij en toch schoon
In menschlijke gestalt te branden.
Maar krankte is vrees voor vreemde handen,
Maar zwakte is schroom voor vreemde toon.
Schuwheid is zwakte. In roes van vrees
Wendt dan de wil, schijnbaar zich eigen,
Maar juist door 't avrechtsch pad te stijgen
Slaaf van de gids die 't rechte wees.

[p. 80]

 

Wees ik een andre weg dan die:

 

Uw waarlijk vrije wil te vinden?

 

Wat vreugd als saam met u, verblinden,

 

Ik 't heilige geheimnis zie.

 

Als gloed en walm uw zuiverheid

 

Bezwalken smeek ik ze op te klaren

 

En u en andren te openbaren

 

Hoe louter en hoe schoon ge zijt.

 

 

 

Smeek ik - tot wien? Wie de eigen wil

 

Vindt in zichzelf, steeg tot de klaarte

 

Waar 't wijd doorschouwbare gevaarte,

 

't Wentlend heelal, rust in zijn spil.

 

Zijn wil is de uwe. Een andre drang

 

Wordt nooit door u en mij tot zegen

 

Dan waar de heemlen door bewegen

 

En die in ons uitbreekt tot zang.