Van het leven

[p. 49]

5.

Klaagt uit, klaagt mee, maar leer dán 't Leven lijden.

Want wie dát leert heeft nooit meer leed te vreezen.

In dien zal 't lachen zijn, dat, opgerezen,

Uit de oogen licht, eén eindelijk verblijden.

Die zal plots zien 't Eéne dat te benijden

Aan 't mensch-zijn is, wát alles zoo doet wezen,

Dat menschen 't zien en zeggen: 't zij geprezen!

Dat altijd zeiden en 't nu nóg belijden.

Zien zal hij, dat wie 't Leven lijdzaam dragen

Tot loon het lachen van de Schoonheid krijgen,

Zoo dat zij daarna nooit meer kúnnen huilen.

Klaagt uit voor 't laatst, klaagt mee, ik zie de dagen

Van leed ver weg naar vreemde kimmen nijgen: -

In 't lachen van de Schoonheid gaan wij schuilen.