Van het leven

(1889)–Albert Verwey– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

bron

Albert Verwey, Van het leven. W. Versluys, Amsterdam 1889

codering

DBNL-TEI 1

Wijze van coderen: standaard

dbnl-nr verw008vanh01_01

logboek

- 2018-04-17 TF colofon toegevoegd

verantwoording

gebruikt exemplaar

exemplaar Koninklijke Bibliotheek Den Haag, signatuur: 1017 D 24

algemene opmerkingen

Dit bestand biedt, behoudens een aantal hierna te noemen ingrepen, een diplomatische weergave van Van het leven van Albert Verwey uit 1889.

redactionele ingrepen

Bij de omzetting van de gebruikte bron naar deze publicatie in de dbnl is een aantal delen van de tekst niet overgenomen. Hieronder volgen de tekstgedeelten die wel in het origineel voorkomen maar hier uit de lopende tekst zijn weggelaten. Ook de blanco pagina's (2, 4, 6, 14, 16, 28, 34, 36, 42, 44, 52, 54, 56) zijn niet opgenomen in de lopende tekst.

[pagina 1]

VAN HET LEVEN.

EEN GEDICHT

IN SONNETTEN,

DOOR

ALBERT VERWEY.

[pagina 57]

INHOUDS-OPGAAF.

I.
	1. Waarom 'k niet meer voor wie maar hooren wil.
	2. Omdat ik vind dat lief-zijn, hoflijkheid.
	3. 'k Heb nu zoo lang de menschen om mij heen.
	4. Maar nu ben 'k als een kind, dat groot wil zijn.
	5. En zeg nu niet dat ik niet schertsen mag.
	6. En ben ik wreed omdat ik lachen deed.
	7. Ach, ik begon in scherts en eindig zóó.
II
	1. 'k Word al te toornig van 't door 't marktvolk loopen.
	2. 'k Weet dat 'k niets deed nog; maar 't land bulkt van dwazen.
	3. Sonnetten schreef 'k, daar 'k, mensch langs menschenwegen.
	4. Wat deert mij 't lachen of 't almenschlijk schreien.
	5. O 't kán lang duren eer ik 't uit zal houwen.
	6. Dit is geen kunst: dit is wat 'k uit moet spreken.
	7. De toorn krieuwt in mijn keel: ik kán 't niet smoren.
	8. 'k Sterf als 'k niet toorn; want zwaar is 't toornloos leven.
	9. Mijn toorn zal in uw stad een toren wezen.
	10. Dit is ál mensch-zijn, dat 's ál klacht en toornen.
III.
	1. Wee 't onvreê volk! Hun klacht kwijlt uit hun monden.
	2. Zij werpen de armen voor zich uit en schelden.
	3. Wee! zij verbeelden zich heel groot te wezen.
	4. Wee, laat ons stil, doodstil als kindren wezen.
	5. Mijn Vader, die nu dood is, schreef meermalen.

[pagina 58]

IV.
	1. Er zijn er die zichzelven deugdzaam noemen.
	2. Zij zeggen dat ze on-zelfsch zijn, maar zij houden.
	3. Verliefdheid heet het enkele Begeeren.
	4. Maar wie óm 't Beeld en 't Schoone in zich het aardsche.
	5. O 'k weet er wel, die Liefde-in-Trouw besmalen.
V.
	1. Er zijn er, die van 't Leven eischen durven.
	3. Was 'k nu bedroefd, 'k zou met de droefsten schreien.
	4. O lieven, die liefhebt en nu moet lijden.
	5. Klaagt uit, klaagt meê, maar leer dán 't Leven lijden.
	6. Nu toorn ik niet op al die zielsbedroefden.
	7. Komt nu, bedroefden! al wie raadloos klagen.
VI.
	Ik hoop dat niemand dit nu Kunst zal noemen.

Vorige Volgende