Van het leven

[p. 47]

3.

Was 'k nu bedroefd, 'k zou met de droefsten schreien:

Zóo droef als ik kan toch geen droef mensch klagen:

Maar tóch zou 'k zeggen: klaag om 's Levens slagen

Niet wild, niet zóo of 't u niet mócht kastijen.

Krom krimpe ik van verdriet; - 'k tere uit van lijen; -

Mijn arm hoofd snapp' niet wáarom zulke plagen; -

Maar wee, weé mij! als ooit mijn tong dorst vragen

Hoe 't Leven dát ten goede zou betij'en?

't Leven is goed: wij kúnnen 't niet begrijpen:

Zoó kunt ge de' aardkloot in uw vuist niet vatten;

Of de' oceaan opscheppen in uw handen.

Hoed u voor 't bot-zijn. 't Leven zal u slijpen

Tot een goed werktuig en niet vragen wat een

Bot mes daartegen zeit. Elk zegge' is schanden.