Van het leven

[p. 26]

10.

Dit is ál mensch-zijn, dit 's ál klacht en toornen.

Dit 's mijn mensch-lijf, dat 'k pijnlijk voel bewegen.

Mijn vers lijdt pijn; 't rijm luidt de langverzwegen

Ellende na van ons, menschengeboor'nen.

Eens zullen zijn de heilige uitverkoor'nen

Van 't enk'le schoon-zijn: die roepen mij tegen:

‘Wat dreint gij, klager! hebt ge uw kunst gekregen

Tot klacht en toornen om de in vloek verloornen?’

‘O, 'k weet het wèl,’ zeg 'k dan, ‘maar 't moest zoo wezen.

Gij kondt niet klaar zijn, als ik nu niet wolkte.

Gij kondt niet stil zijn, als mijn storm niet raasde.

En zéer wou 'k, dat ge u niet om mij verbaasde,

Dat 'k niet reeds nu alléen mijn Schoon vertolkte:

Ook dit zal iemand na drie eeuwen lezen.’