Van het leven

[p. 23]

7.

De toorn krieuwt in mijn keel: ik kán 't niet smoren,

't Verdriet niet kroppe', als 'k zuiplappen en vraten

Zie worde' uit kunstnaars, die hun kunst vergaten,

Hun lijf stuk-fuiven en hun ziel vergoren.

Ik weet: mijn Kunst moet een rein lijf toehooren:

Geen mond, die zelf-voldaan gaat dwaasheid praten,

Eer 't werk gedaan is, en geen ziel vol gaten,

Waar 't leven uitloopt, voor de Kunst verloren.

Een kunstnaars-lijf is een paleis op aarden:

Genoeg dat 't staat in modder van veel menschen!

Laat het niet vuilen in úw drek van zonde!

Ook 't schoonst paleis gaat aan dát vuil te gronde;

En wie 't bewoont, de ziel, die 'k schoon zou wenschen,

Heeft voor de Kunst, waar zij voor werd, geen waarde.