Van het leven

[p. 20]

4.

Wat deert mij 't lachen of 't almensch'lijk schreien.

Ik óok kan lachen en ik schrei meermalen.

Niet leef 'k om lach of leed, maár om 't verhalen

Als schoonheid wat de menschen leelijk lij'en.

Heel 't leven, 't juichende en het klagend, wij'en

Der Kunst, waar 't schepsel, 't sterflijke, op moog' smalen;

Maar die ál 't sterflijk zal ón-sterflijk stralen; -

Dát is mijn werk, mijn roem, mijn staêg verblij'en.

Scheld 't leven aan, elk 't zijne, 't zal verstuiven,

Als zand heenwaaiend om mijn eeuw'ge Schoonheid,

Het Leven, dat ál 't leven houdt on-tijd'lijk.

De aarde is ál zand: elk aardsch huis gaat verschuiven.

Mijn huis zal staan en 't dak waarop mijn kroon leit:

De Schoonheid blijft: dat eene is ónvermijd'lijk.