Van het leven

[p. 19]

3.

Sonnetten schreef 'k, daar 'k, mensch langs menschenwegen,

In lachte of schreide, al naar het menschen wou'en;

Maar deez' moet niemand voor mijn ziels-kunst hou'en.

Waar' dát, dan hadde ik ze al zoo lief gezwegen.

Want in de werkplaats van mijn brein bewegen

De ideeën-bazen, die 't hard woord-werk houwen:

De éen Vreugd, - en lacht niet; - Leed, - maar kán niet

Elk wacht wat wordt een wonder en een zegen. (rouwen:

Zóo deed die Trotsche, en die ál márm'ren beelden,

Zijn brein uit, zette op de aard, die zwol van 't dreunen:

'k Meen Michel-Angelo, dien allen weten.

Hij, in 'n mensch-bui, als menschen hem verveelden,

Schudde 't ruig lijf in ál te toornig kreunen,

En schreef sonnetten neer om te vergeten.