Van het leven

[p. 18]

2.

'k Weet dat 'k niets deed nog; maar 't land bulkt van dwazen,

Die ook niets deden en 't niet willen hooren,

Die trotsen, prat op 't kleine, uit hèn geboren,

De straat langs om 't dom mensch-plebs te verbazen.

En geen verstaat, wat ze alle' in boeken lazen,

Dat ál wie 't lijf niet éen doel geeft verloren,

Nooit zal, on-doodbaar, 't Leven toebehooren; -

En 't leven i s geen wei om loopen grazen.

Dit lijf, dat 'k liefheb, heb ik éens gezworen

Der Kunst te dooden, die nooit dood zal wezen,

't Schoone, als all' leelijke geslachten slapen:

't Lijf-leven sterv'! Eéns is genoeg geboren.

In 't Schoone alleen blijve 't altoos geprezen:

Want Kunst dat 's 't Leven, vervolmaakt herschapen.