Aarde

[p. 110]

IV.

Ik zit in November-misten,

Een eenzaam man, -

Zij streepen in lange risten

Mijn venster an.

Zij zijn de vergane ellenden,

Die zwerven knie-geknikt,

Die 't bukkend hoofd nooit wendden,

Nooit hebben opgeblikt.

Zij steunen d' een den ander,

En wagg'len zónder steun, -

Zij zijn willoos, en drijven elkander,

Zij murmlen, en 't klinkt als gekreun.

Zij komen uit tijden, ouder

Dan mensch doorzocht,

En, moe van den tocht, op den schouder

Van d'een, legt d'ander het hoofd, of hij rusten mocht.

[p. 111]

 

Zij komen uit de allernieuwste,

 

Waar gezien in den donkeren nacht,

 

Het roode fornuis nog zijn drieste

 

Vlammen ontlaait en de vracht

 

 

 

Van rook en roet uit den krater

 

Op de zwarte fabrieksmuren rijst,

 

En de schok van machinen zijn schater

 

Door de doodsche gemoederen ijst.

 

 

 

Zij komen en dragen gelaten

 

Wat ze zelf hebben uitgeschreid -

 

Zij dragen door onze straten

 

Onze menschlijkste menschlijkheid:

 

 

 

Het leed dat van d'aard is en eenmaal

 

Op aarde moet worden verzoend; -

 

Het bloed en de tranen, het weenmaal

 

Van 't leven, sterven doend; -

 

 

 

Het deel van de meesten, dat allen

 

Onzer trefbaar is -

 

O mijn broeders, wat vervallen

 

Onze rechten, voor gelijk recht op droefenis.