Aarde

[p. 97]

De natuurlijke aarde.

[p. 99]

I.

Zij schreeuwden aan alle kanten:

Ge zijt zus, ge zijt zoo -

Ik voelde verward in hun wanten,

En kende mijzelven nôo.

Toen ben ik, ziel, leven in me,

Regelrecht tot ú gegaan.

Gij sloot den uitwendigen zin me -

De inwendige is opengegaan.

Die zag als een oog voor een venster

Mijzelf in een schoone natuur.

Ik zag blij, dat ik, ziende, wenschte er

De geziene te zijn voor een uur.

En ik wás de geziene: ik liep ginder

Den tuin op en neer als hij zelf.

Maar wij dachten niet: wie is nu blinder? -

Elk was anders, maar elk was zichzelf.

[p. 100]

 

En nu bid ik mijn ziel alle dagen,

 

Dat 'k mezelf niet mag zien, maar zijn.

 

Want de woorden waar menschen mee plagen

 

Zijn zijn niet, maar zien, dat is schijn.