Aarde

[p. 81]

Jacques Perk.

Hij was een zwerver, droef te moede om 't doode

Leven, en Schoonheid die zijn oog nooit zag,

En grot en rots doorklonk zijn luid geklag,

Tot Zomer scheen dier Schoonheid blijde bode.

Maar Zomer niet, noch Kupris, noch de bloode

Bronnimf zijn Zij, die in Mathildes lach

Maar schéén te dagen - tot hij leeren mag

Schoonheid in zich, en aardsche wijsheid noode.

Zachte melancholie was heel zijn wezen,

Maar helste blijdschap fonkelde uit zijn tranen;

Totdat zijn ziel, stijgende in zuivre banen,

Als leeuwrik liedren zong in blauwen hoogen.

En 'k heb hem lief dat hij zóó ver bleef wezen

Buiten de menschheid en haar bochtge bogen.