Aarde

[p. 52]

Valencia.

I

De bloemen van Valencia: onder tenten
Ranken ze voor de witte huizen-rijen,
Rankende oprankende alsof handen glijen,
Armen vlijen, de bloesems, vrijen, blijen,
Eén bloem'ge lijst rondom het donkre en jente en
Wiegende meisje op slanke heup; en zijen
Lachen de zwarte in diamanten brand en
Kinderlijke oogen, en de maagdehanden,
Klein en volrond gebootst, hebben waranden
Van bloemen éene ontplukt voor mij, vreemdlanden.

[p. 53]

II

En met een anjelier in 't knoopsgat, - geuren
Van weeldrer bloemen walmden in mijn haren,
Maar deze liefst me omdat nog liever waren
Handen in 't vaderland die deden beuren
Eéne mij daar toen 'k ging, - ben ik geschreden
Trappen op van de moorsche Longa: gleden
Palmen daar niet omhoog: steenen pilaren
Gekorven stam, en rankwaaierde blaren,
Vervlochten tot zij boven bogen waren;
En daalden arabesken uit die hoogte
Tot muren niet, figurend tot geboogde
Lijsten om ramen, die mij uitzicht gaven
Op Moorentuin daar frissche stralen laven
Donkere oranjen en de breede agaven.

[p. 54]

III

En vóor 't café daar marmeren tabletten
Fonklen van glazen zilverige orgeaden,
Die sierlijk leppen de Valenciaden,
Zomersch getooid, - komt, met gitaar aan
't Lint om den hals, in halfgesloten oogen
Schemer van rijker eeuw en kostbrer jaren,
Tokk'lend als toen, - en om hem heen vergaren
Refreinende monden, vrool'ken die letten
Op elk slot, het verliefd-sentimenteele -
Hoor 't teer' refrein! - of 't klucht'ge - happende keelen
Klak-klakken 't hem na: - dat straatkind, de romancen-
Zanger, mijn vriend, want ik ook draag de dansen
En maten van verloren vrool'ke tijden
Door 't stof van de steden die lachen blijde.

[p. 55]

IV

O die meloenen etend onder palmen,

Uit éen vrucht eet, drinkt, wascht uw hande' erin,

En dán verstaat gratie en kindren-zin,

En in 't gebaar het koninklijke talmen: -

Hoe ziet ge op mij die 't hart vol van de galmen

Van 't klankbord dat het Leven heet, midde' in

Uw blijheid en uw hoogheid stom, bemin

Met ooge' alleen, die stil staan als twee schalmen?

Weet dat ik in mijn land, waar kleinen haten,

Heel lang zat krom over mijn leed gebogen:

Eerst in uw zon groei ik weer recht en wil

Nu eerst mijn trotsche Zelf weer groeien laten: -

Dan, u door trots verwant, zal ik mijn oogen

Zachten, en will'gen-in uw heldre gril.