49
Aan het eind van de maaltijd gebeurt hier iets heel vervelends. De kinderen staan op en lopen naar hun moeder en bedanken haar voor het eten. Ulf maakt er een buiginkje bij met zijn hoofd en Britt-Marie zakt even door haar knieën. Kleine Ghita doet het ook.
Ik heb het nog geen enkele keer gedaan. Ik vind het zo'n rare gewoonte. Maar ik vind hier wel meer dingen raar en in een vreemd land moetje altijd proberen je aan te passen en met dat metselen sla ik ook al zo'n slecht figuur, dus nu moet ik zo dadelijk even door mijn knieën zakken voor mevrouw. Als zelfs die kleine Ghita het kan kan ik het ook. Ik ga gewoon achter haar staan in de rij.
Het is zover. De borden zijn leeg. De kinderen lopen naar hun moeder. Ulf buigt met zijn hoofd, Britt-Marie maakt een kleine knieknik en Ghita een héél diepe. Ze raakt bijna met haar billetjes de grond. Haar roze rokje springt omhoog. Ze lijkt wel een balletdanseresje.
Dan ben ik aan de beurt. Ik geef die mevrouw een hand, ik zeg tack, dat betekent bedankt, en nog eens tack. Maar mijn benen blijven stokken.
Auteursrechtelijk beschermd