Vlaemsche poëtiek
(1854)–Edward Vermandel–
Auteursrechtvrij
[pagina 203]
| |
Bossaert van Avesnes.Ga naar voetnoot(*)Door ziekte en kommer neêrgedrukt,
En onder 't grievendst leed gebukt
Dat ooit een' echtgenoot bestormde in 't minnend harte,
Roep ik, o Vlaenderens Gravin!
Uw langverstokte gunst niet in,
Waerop ik niet meer hoop in dit verblyf der smarte.
O neen! maer heerscht in myne stem
Nog zoo veel nadruk, zoo veel klem
Om vóor myn' jongsten snik uw' boezem in te dringen,
Die nooit zich voor myn ramp bewoog;
Zoo hoor ze, en moge u 't glinstrend oog
Een traen van pligtbesef, niet van genade ontspringen!
Niet van genade, want myn ziel,
Die nooit tot euveldaed verviel,
Verwyt zich niets, en kan dus ook geen gunsten beedlen;
Men heeft ze schandelyk misacht,
En haer als misdryf toegedacht
Een drift die haer niet schond, maer streelde en mogt vereedlen.
Nog in den frisschen bloei der jeugd
En vriend van Godsvrucht en van deugd,
(Getuige wie myn raed en leiding mogt ervaren)
Was my de wysheid 't hoogste goed,
En voelde ik slechts in 't rein gemoed
De zucht om eeuwig my te wyden aen de altaren.
| |
[pagina 204]
| |
Myn roeping nam een andren keer:
Wie kent de wegen van den Heer?
Wie weet waerom zyn hand op myne levenspaden
Een lieflyk glansend Engel zond,
Die myn verrukte zinnen bond;
Wier schoon myn menschlyk hart in naemloos heil deed baden?
Ik zag de teedre margareet,
Den oorsprong van myn heil en leed,
Het bloed van boudewyn myn zorge toevertrouwen,
Van boudewyn, myn' vorst en vriend,
Dien 'k met verknochtheid heb gediend;
Wiens schim myn lyden thans met deernis moet aenschouwen!
En, wat de laster ook verzinn'
Op 't doel der onweêrstaenbre min
Die beider ziel ontgloeide in lichterlaeije vlamme;
Die liefde, ja, was rein, opregt:
Zy werd bekrachtigd door den echt,
En wettig schonk ze ons vreugde en looten onzen stamme.
Herleven zal ik in dit kroost;
Dit blyft myn hart een zoete troost:
De lauwer groeit voor hen in vaderlandsche velden;
Het bloed dat in hunne aedren vliet
Verloochent zynen oorsprong niet:
't Is 't vlekloos zuiver bloed van 't Hoofd der Vlaemsche helden.
Groot zyn de rampen die ik leed;
Maer nooit trof my een ramp zoo wreed
Als afgescheurd te zyn van deez' geliefde zonen.
Was 't niet genoeg, dat ik, gedwee,
Trots lyfsgevaer en oorlogswee,
De boetreis trouw volbragt die 't huwlyk moest verschoonen?
| |
[pagina 205]
| |
Nauw had ik 't onherroeplyk woord
Van d' Oppervoogd der Kerk gehoord,
Of 'k wrong my uit den arm der dierbare echtvriendinne,
Weêrstond heur tranen, heur misbaer,
En volgde onz' vrome legerschaer
Naer 't heilig oord, beroemd door jezus' menschenminne.
In stille aenbidding, diep ontroerd,
Als van de onzalige aerd vervoerd,
Betrad ik salems puin, waer 's Heilands leer en leven
Zich helder maelden voor myn geest,
En 't was me een heilge pligt, een feest,
Wen ik met speer en dolk den Turk mogt-tegenstreven.
'k Zag d'eigen tuin waer eens een vloed
Van tranen, godlyk zweet en bloed,
Voor 's menschen eeuwig heil, weldadig werd vergoten;
'k Zag d'onvergeetbren beenderberg,
En siddring drong me in hart en merg:
Ik dacht aen jezus' dood voor zyn natuergenooten.
Maer - 'k schaem my die bekentnis niet
Voor God die in ons binnenst ziet -
Geen enkel oogenblik heeft my het beeld verlaten,
't Verruklyk beeld der eedle vrouw,
Die 'k liefde zwoer en eeuwge trouw,
En die 'k - zoo 'k wilde zelfs - toch niet zou kunnen haten.
De Godmensch die, verstokt noch koel,
Het teeder menschelyk gevoel
Versmaed heeft op deze aerd, maer liefdryk kon vergeven,
Werd zeker in der zaelgen woon,
Ter regter zy' van 's Vaders troon,
By myn verstrooijing niet tot gramschap aengedreven.
| |
[pagina 206]
| |
De sterfling volgt zyn' Heiland niet: -
'k Voorzag een einde aen myn verdriet,
En toog naer 't vaderland van margareta weder,
‘Nu, dacht ik,’ heb ik uitgeboet
Voor de eêlste drift van myn gemoed:
Men schenkt my, ongestoord, een gâ zoo vroom als teeder.’ -
De sterfling volgt zyn' Heiland niet:
Ik zag geen einde aen myn verdriet;
Want nauwlyks mogt ik haer, verheugd, in de armen prangen,
Of 'k werd haer weder wreed ontscheurd,
En in dit doodsch verblyf gesleurd,
Uit zusterlyke liefde op uw bevel gevangen.
Doch geen verwyt ontglipp' myn mond:
Ik nader dien geduchten stond,
Waerop de vrye ziel, van 't logge stof ontslagen,
Naer heur verheven oorsprong keert,
En in zich zelve niets ontbeert.
Geen woord van hoon bezwalk' myn jongste levensdagen.
Wat vreugde kan my de aerd nog biên
Dan dat ik haer nog éenmael zien
En met myn dierbre zoons aen 't popplend hart moog' drukken?
Maer ook die hoop is vruchteloos:
Het kranke lichaem, zwak en broos,
Voelt troostloos zich allengs de laetste kracht ontrukken.
Moge uw geweten rustig zyn,
En u niet wroegen om myn pyn,
By 't plegen, tot 's volks heil, van uw verheven pligten!..
Op d'eindpael van myn smartlyk lot,
Gedenkt u myne bede aen God.
Johanna! 'k vloek u niet. - de Hemel zal ons rigten!
F. Rens.
|
|