|
| |
| |
| |
Zendbrief van Egmont
Aen Flips II.
Duld, Vorst, dat ik de pen thans opvat voor den degen,
Door Alva afgeëischt met strengen blik en mond,
Al trok ik dien alleen tot Spanjes roem en zegen,
En tot bescherming van den vaderlandschen grond;
Al stutte en steunde hy zoo vaek uw regt en glorie:
En 't eerloos zwaerd wacht me af, gewet door 't beulenrot!
Ach, waerom viel ik niet in 't feestuer der victorie!
Verschuldigd was my de Eeuwige een zoo bevoorregt lot.
Waerom sloot ik niet 't oog, van heldenfierheid dronken,
Na ik het vyandsheir van 't slagveld vlieden zag.
Zoo ware een heilig loon my voor myn dienst geschonken,
Zoo wierd myn lot benyd tot op myn jongsten dag.
De Frank, wiens ydle trots reeds dacht te zegepralen,
En Belgie door zyn voet in 't bloedig zand vertrapt,
De Frank vloot tweemael voor de ontzetbre bliksemstralen
Van 't onbevlekte stael, dat door verraed me ontsnapt!
Laet Grevelingen, laet het Sint Quintyn getuigen,
Waer 't overmagtig heir, verstoken van zyn waen,
Voor Filips zegevaen deêmoedig neêr moest buigen,
En Egmont eeren als den trouwsten onderdaen.
Waer is de spreuk: ‘Geloof geen mensch geheel gelukkig
Vóor hem zyn laetste zon ontzonk.’ Wie had gedroomd
Dat Egmonts adelhuis ooit voor een lot zoo drukkig
Zou bukken? Wat genot is my niet toegestroomd?
De hoogste plegtigheid zag me aen de vrouw verbinden,
Wel waerd gesproten uit alouden vorstenstand.
De held van Tunis zelf liet zich by de echt bevinden,
En drukte 't zegel van zyn gunst op d'eedlen band.
Deez' schonk my dertien mael den zoeten naem van vader,
En 'k wiegde negen zoons in d'uitgeholden schild.
Ik knielde en my ontsteeg de bede uit hart en ader:
‘Bewaer me voor het kroost dat gy my schenken wilt.’
| |
| |
Nog hangt een telgjen aen Sabinas zaelgen boezem,
Dat door een lodderlach zyn liefde reeds verraedt.
En 'k zie het nimmermeer in vollen lentebloesem!
Arm roosje dat welligt in wind en storm vergaet!
'k Mogt dertien malen in de mynen fier herleven;
Elf dooden zal ik in de mynen ondergaen!
En dan, een dierbre vrouw zoo vroeg begeven!
O de eens zoo schoone dood grynst my afgryslyk aen!
Elf telgen laet ik na, of liefst elf onderdanen:
Ras stort de huiszuil in: hun toekomst maekt my bang.
Voor hen, voor hen alleen, o Vorst, deez' bittre tranen.
Geen bleeke vaderrouw ontsiert der helden wang.
'k Bezweer u by den naem, die nog uw ryk beveiligt,
En die in 't levend graf eens kloosters niet verzonk,
Wien ik myn reine trouw het eerste heb geheiligd:
Bescherm de telgen opgeschoten uit myn tronk.
Zoo moge uw harte meê van vaderwellust huppelen,
Als gy, God zegenend, daeraen uw kindren drukt.
Zoo moog' nog hemeltroost in 't brekend harte druppelen,
Als u een hooger hand uit klemmende armen rukt.
Myn kroost, een enklen dag uit gansch myn roemryk leven
Vergetend, en op 't spoor dat ik betrad, gesneld,
Doe voor zyn zegestael 's lands vyands mede beven,
En (zaliger dan ik) vall' 't op het eereveld!
Myn gâ kwam in deez' wal, om vriendschapsheul te schenken
Aen haer die ras verkwynt in 't eenzaem weduwlot,
En 't dondert haer in 't oor, dat ik, naer Alvas wenken,
Met Hoorne, knielen zou, zou knielen op 't schavot.
Het is bereid - het wacht zyn prooi! - 'k verschyn nog heden
Voor d' Opperregter: 'k roep den Opperregter aen
Tot ooggetuige van myn trouwbehartigde eeden:
'k Heb immer voor myn vorst en voor myn land gestaen.
Moog' dan de natelg my geen eerezuil verheffen,
Wanneer de welvaert eens zyn traen heeft weggekust,
Zyn vaderlandsche vloek zal nooit myn assche treffen,
Noch stooren in het graf myn herbergzame rust.
Moge een geliefkoosd dorp myn overschot bekomen!
| |
| |
't Slaep' daer in stille vreê by 't ouderlyk gebeent.
Een traen van medely zal soms er nederstroomen,
Al draeg' myn eng verblyf geen marmer praelgesteent!
De Vaderlander zal er, weenend, eens op schryven:
‘Hier sluimert Egmonts asch; o Belgies zoon, hou stand.
Geen heldendood besloot zyne oude krygsbedryven:
Hy viel op 't moordschavot, maer viel voor 't vaderland.’
Des bisschops voet klotst aen... 't Wordt tyd om af te breken:
Bereiden moet ik my, om, vry van zonde en schrik,
Een grooter vorst dan Flips, nu sluijerloos, te spreken.
De landverrader beve, op 't eeuwig regt hoop ik.
Zie, van 't omglansd Calvaer, gekruist naest moordenaren,
Reikt de onschuld zelve my verlossende armen toe.
Ik kruip op 't bloedig spoor van Hem, die, opgevaren,
Eens allen rigt van dáer met vreeselyke roê!
|
|
Auteursrechtvrij