|
| |
Boudewyn de Yzeren aen Judith.
Zyt ge eeuwig dan aen myne liefde onttogen?
Is alle hoop op uw bezit vervlogen,
O teedre leidsvrouw myner jeugd?
Zie ik u, snood, der vuige staetkunst wyden,
En moet ik steeds uw vriendlyk aenschyn myden,
O beeld der schoonheid en der deugd?
Ja, 't is gedaen! Adolf knelt u in de armen;
Uw adem moet de koude borst verwarmen
Van dien, my hatelyken, Brit.
'k Ben Leenman slechts; de norsche knaep is Koning;
Ik zag zyn lach, zyn woeste vreugdbetooning;
Ik zag hem op zyn buit verhit.
Verschriklyk lot! wat hoon moest ik gedoogen:
Nog zweeft de glans dier trouwfeest my voor de oogen
Die niet voor my was ingerigt;
Nog zie ik u, o parel van de vrouwen!
My door een blik uw innig leed vertrouwen,
Slagtoffer van te streng een pligt.
| |
| |
Hoe drong die blik, dit jongst bewys der liefde,
Dat beider ziel zoo streelde en angstig griefde,
In myn door nyd verbitterd hart;
Een nyd, helaes! dien 'k zwygend moest verbergen,
Gelyk by u de hoofsche zeden 't vergen,
Die spotten met verholen smart.
Onduldbaer uer! o diepverneedrend zwygen,
Welk 't jeugdig bloed naer 't gloeijend hoofd deed stygen,
Verward door 't luide vreugdgerucht
Van hen, die, kalm, myn sombren blik aenschouwden...
Wat heeft myn arm, myn yzren arm weêrhouden,
Op 't eervol slagtveld zoo geducht!
Maer neen, ik moest met 't kruipend hofrot veinzen;
Gy, droeve bruid, gy kendet myn gepeinzen,
Zoo innig aen uw heil verknocht:
Gy wist dat ik voor wrevelmoed moest buigen;
En 'k zag uw oog van 't minnend hart getuigen:
Gy voeldet wat een blik vermogt.
Hy is de troost, de hoop my bygebleven;
Deze eenge hoop die my nog bindt aen 't leven,
Zal nimmer dan met my vergaen;
Te zalig waren onze liefdestonden;
'k Heb in uw gunst te veel geluk gevonden,
Dan dat ik ooit haer zou versmaên.
Hoe menigmael, het hofgewoel ontweken,
Mogt ik met u een hartlyk woordje spreken,
En neigdet gy my vriendlyk 't oor.
Dan vloeide zacht de stroom van onz' gedachten,
By teedre tael, by stil en hygend smachten.
O 'k schonk myn aenzyn nog er voor!
| |
| |
Hoe menigmael als ik, in drift ontsteken,
Een schyn van hoon, my aengedaen, woû wreken,
Behoedde uw wyze zachtheid my!
En was een zoen het loon dier onderwerping,
O dan verdween de wrangste boezemsnerping,
En 't hart was weder vry en bly.
Voor eeuwig door den stroom des tyds verslonden,
Is ieder uer der zaligheid verzwonden,
Maer blyft aenwezig voor myn ziel;
't Kan toovrend soms nog myn verbeelding streelen,
Haer de oude kracht en nadruk mededeelen,
Hoe diep ook 't leed my overviel.
't Is schyngenot: ik moet uw byzyn derven.
Dit wreed gemis is me een gestadig sterven;
Want nooit verlaet uw beeld myn schreên,
Hetzy ik dool in schaduwryke dalen,
Of 't zonlicht voel op mynen schedel stralen,
Als ik den bergtop wil betreên.
't Zy ik door heide en bosch en digte hagen,
Het schichtig wild manmoedig na wil gagen,
En myn gescherpte pyl het velt;
Hetzy ik streng, ten regterstoel gezeten,
De straf bepael en uitspreek des vermeten'
Die zich der wetten tegenstelt.
De zwaermoed drukt op al myn handelingen,
Die eens van u dien yvergloed ontvingen
Die haer niet zelden roem verwierf.
Dan, ach! voor wie zou ik dien roem nog zoeken,
Zoo niet voor u?... Hoe moet myn hart hem vloeken
Den lafaerd, die ons heil verdierf!
| |
| |
O mogt ik hem, aen 't hoofd van myne scharen,
Wie nooit de moed in 't stryden is ontvaren,
Wanneer 't de wraek gold van haer' Heer,
Zyne eedle prooi met schicht en speer betwisten,
Dan hielp bedrog noch vuige hoofsche listen,
Dan hielp noch magt noch tegenweer.
Dan voerde ik u, geliefde van myn harte!
(Vergeef dien naem aen hopelooze smarte!)
Dan voerde ik u, myn ryksvorstin,
Wat talloos heir ook voor myn zwaerd bezweke,
Myn sterk kasteel van 't bloeijend Harelbeke,
Met juichend vreugdgeschater, in.
Doch 'k wil uw geest, uw zachten geest niet krenken;
'k Wil u aen 't vuer des oorlogs niet doen denken.
Hoe billyk 't ook ontvlammen zou;
Uw teedre ziel schrikt voor die moordtooneelen;
Maer spreek! wie zal myn grievend hartsleed heelen?
Wie schenkt my de aengebeden vrouw?
De dood alleen kan uwe boei verbreken.
De dood alleen... en wordt die lang ontweken
Door hem die kruipt in weelde en lust,
En, domplend in het laeg genot der zinnen,
Dien vyand steeds een ruimer veld laet winnen,
Tot dat hy 't licht des levens bluscht?
Vorstin! die hoop lacht in 't verschiet my tegen.
O ja, nog wacht ons heil en aerdsche zegen;
Eens zult ge myne judith zyn!...
Draeg met geduld de u opgedrongen kluister;
Vergeet my niet by koninglyken luister:
Denk aen uw trouwen boudewyn.
|
|
Auteursrechtvrij