|
| |
De fraeije kunsten.
Gy, kunsten, doet een heillicht ryzen
Op alles wat uw invloed kent;
Gy strooit ontelbre gunstbewyzen
Daer waer ge uw vrye schreden wendt;
Zoo ge ooit uw heerschappy zaegt dalen,
En vuige domheid zegepralen,
Zou vruchteloos, by hartgekwyn,
De mensch of troost of heeling zoeken;
Hy zou zyn naer bestaen vervloeken,
En de aerde wierd een treurwoestyn.
| |
| |
Ook was, o weldoende Alvermogen,
Uw liefde, uw goedheid niet voldaen,
Dat hy, die kon op rede bogen,
Slechts 't somber aenzien had ontvaên;
Om knagend zielsverdriet te stuiten,
Deed gy een bron van heil ontspruiten:
Hy deelde in uwe hemelmagt;
Voelde in zyn borst een vuer ontbranden,
Kreeg uwe scheppingskracht in handen,
En heeft de kunsten voortgebragt.
Dat plonderzieke noordervlagen
Onz' dierbren oogst vry nederslaen;
Dat 's krygs gevloekte zegewagen
Een halve wereld doe vergaen;
Daer, waer de fraeije kunsten bloeijen,
Zal haest weêr gul genoegen groeijen,
Het oorlogsvuer zyn uitgebluscht,
Onze aerde en hare treurtooneelen
Herschapen zyn in lustpriëelen,
Waer vrede milde welvaert kust.
Zoo zien wy, wen natuer, omtogen
Door 's winters rouwfloers, als verkwynt,
Hoe door het liefderyk vermogen
Der lente haest die rouw verdwynt:
Hoe deze door haer bloemtafreelen,
Den zang van duizend orgelkelen,
Een nieuwe levensbron ontsluit;
Of, zoo zag Thebe eertyds zyn wallen,
Door oorlogswoede neêrgevallen,
Herbouwd door toovrend maetgeluid!
Welk voorwerp 't oog ook moge aenschouwen,
't Ziet wonderen door Kunst gebaerd.
Hier woont de mensch in praelgebouwen
Onsterfelyken Goden waerd'.
Daer werpt het marmer tooverlonken!
| |
| |
Hoe! wordt het koude stof beschonken
Op onzen wenk met levensvuer?
Dus kan de kunst het oog bekoren!
Dus wordt uit ruwen steen geboren
Het schoonste pronkstuk der natuer!
Ginds zie 'k een achtbren man omringen
Door tweedragt, wanhoop en den dood;
Hy biedt zyn zwaerd den muitelingen,
Opdat men hem het hart doorstoot'!....
O schilderkunst, gy kunt vol leven
Natuer ons voor het oog doen zweven,
Door uw penseel, uw schrandre hand!
Uw Van der Werf doet dwang verfoeijen,
En in der Belgen hart ontgloeijen
De liefde voor het vaderland.
De vryheid, op uw' grond geboren,
O Grieken, wykt voor slaverny;
Demosthenes, gy laet u hooren....
Philippus zwicht.... Athene is vry!
O schrik! wat vadermoorders handen
Bestaen, o Rome, u aen te randen?
Reeds glinstert 't yslyk moordgeweer....
Juich, Tullius, uw taelvermogen
Verydelt Catilina 's pogen,
En 't muitziek monster is niet meer!
Wat hooger zon wil me overstralen!
Daer zinkt al 't aerdsche weg voor my....
Bewoon ik dan de hemelzalen?
'k Hoor niets dan Englenmelody!
Maer hoor, hoe straks de orkanen loeijen!
Dan, 't zy ge lief geluid laet vloeijen,
Of schorre donders kraken doet,
O toonkunst, gy kunt 't oor betooveren,
Gy doet of driften 't hart veroveren,
Of kalmte heerschen in 't gemoed.
| |
| |
Verhef, verhef triomfgezangen,
Kom ook met frisch gebloemte omhangen
Deez' tempel onzer Maetschappy!
O doe in aller harten dringen
Het schoon dier edele oefeningen,
Dien luister van 't gemeenebest!
Mael, mael haer invloed, hare gunsten,
Opdat de troon der fraeije kunsten
In 't juichend Neêrland zy gevest.
|
|
Auteursrechtvrij