Vlaemsche poëtiek

(1854)–Edward Vermandel– rechtenstatus



[pagina 183]
België. O Belgen! 'k heb lang aen uw doodslaep geloofd, Wanneer ik den vreemde aen uw hertaêr zag zuigen, Wanneer ik uw schedel zag moedeloos buigen, Als had men, o schande! 't gevoel u ontroofd! O Belgen! ik dwaelde: gy toondet aen de aerd' Dat gy wel kunt sluimren - maer nimmer ontaerdt. Ik waende dat gy aen den band slechts kont gaen, En 't nakroost van Breidel een broed was van slaven, Dat steeds naer de nukken der gallen zou draven, Zyn' eernaem onwaerd' en zyn eigen bestaen. Dank, Hemel! ik dwaelde: myn land is nog groot: Nog voedt het geen slavenbroed in zynen schoot! Zie! volkren en vorsten, by 't zwaerdengekras, Verbreken de banden die de eeuwen niet braken! Zie troonen en altaren wagglen en kraken, En toornig herkneedt God Europa als was! Maer België blyft als een rotsgevaert pal! 't Ryst statig te midden van 't dondergeknal! De Gal ploft het zwaerd zich in de eigene borst; Het Oosten verspilt dwaes in droomen zyn krachten; Het Noorden blyft onder een loodskepter smachten; De Vryheid lescht nooit ligt Italiëns dorst! Geen schuim holt in België dol en verwoed; Er vest zich geen koning op rompen en bloed! Blyft rustig, o Belgen, by d'aendrang der zee, Wier brandende golf op uw oevren komt klotsen; Vereenigt uw kracht om den stormwind te trotsen: Want Eendragt is u eene veilige ree! Blyft rustig, o Belgen! en toont nog aen de aerd', Dat gy wel kost sluimren - maer nimmer ontaerdt! J.F.J. Heremans.