|
| |
| |
| |
Eppenstein.
(Fragment).
Graef Herman voert slechts honderd mannen,
Die, afgerigt in stryd op stryd,
Den taeijen boog met fierheid spannen,
Of die het slagzwaerd met beleid
En kracht, op 's vyands schedelpannen
Doen nederploffen. Hy, de schrik
Des vyands, maer de hoop der zynen
Met wie hy streed, hy komt verschynen;
Maer zie, zyn immer blyde blik,
Zyn vroom gelaet is als betrokken,
En mond en wang zyn koud als glas,
En onder 't maliên borstkuras
Voelt hy zyn boezem harder schokken
Dan ooit. Niet dat hy bloode of bang
Was, neen! Hy, die zyn leven lang
Het zwaerd gevoerd had, en de Mooren
En ongeloovigen op veld en toren,
Met speer en zwaerd, van kindsbeen af,
Ter eer van Christus heilig graf,
Had aengevallen en bestreden,
Zou hy thans als met looden schreden
Ten stryde trekken? en 't verschiet
Staen tegenwaglen als een riet,
Nu 't vaderland hem op komt roepen?
Reeds staen zyn saêmgeschaerde troepen
Hem wachtend, en in digte groepen
Vereend. Waer is dat bang verdriet,
Dat hem doorgrieft, toch uit gerezen,
Dat hem doet suffen, en zyn wezen
In bittre rimpels samentrekt?
Zyn gade ligt in 't graf gestrekt,
(En smaekt reeds lang den slaep der dooden,
Of, heeft hy weêr zyn hart geboden
| |
| |
Aen eene jonge en eedle maegd,
Van wie hy wederliefde vraegt?
Of, heeft hy aen zyne uitverkoren,
Een eeuwig byzyn toegezworen,
Dat hy niet breken wil of mag,
Vóor dat zyn laetste levensdag
Verschynt? Waek op, voor deugd en pligten,
O gryze ridder! Doof het vuer
Der driften in 't ontydig uer,
En wil uw schreden strydwaerts rigten,
Nu 't vaderland en menschheid geldt!
Kom, leen uw hulpe, gryze held!
Beroofd van vrienden en van magen,
Kunt gy gerust uw leven wagen,
En worstlen met den doods-orkaen!....
Maer Bertha ligt hem aen het harte,
Voor haer jaegt hem de borst van smarte,
Om haer voelt hy zyn' boezem slaen;
Om haer ontrolt een teêre traen
Zyn vaderoog. Zy, lust en leven,
En steun van zynen ouderdom...
Gedurig aen heur zy' te zweven,
Met haer te wandlen door de dreven,
Was 't eenigst wat hem aen bleef kleven;
En als een traen zyn oog ontglom,
Wanneer zy hem de heup omarmde,
En door een zoen hem 't voorhoofd warmde,
Dan was 't, omdat hy in haer wezen
Het beeld haers moeders konde lezen;
Omdat hy haer zoo rank, zoo teêr
En schoon vond, als zyn gâ weleer,
Toen hy haer mogt als bruid aenschouwen.
Wien zal hy nu de zorg vertrouwen
Van Bertha, van dit schuldloos wicht?
Geen bloedverwant meer kan hy vinden,
Ten stryde trekken zyne vrinden:
Dit is 't, dat hem op 't harte ligt.
| |
| |
Maer, ver van burg en stad gescheiden,
Ver achter gindsche dorre heiden,
Had hy een vriend, een' strydgenoot,
Die met hem, in de zandwoestynen
Van Shara, menigmael den dood
Getart had, die thans rust genoot,
En stil zyn dagen heen zag kwynen
In eenzaemheid, op 't sille veld,
Ver van 't gewoel van slot en steden.
Tot hem trad hy met rassche schreden,
En sprak: ‘O gy! het juk ontsneld
Der wereld, en haer booze listen,
Haer wreed geschil en bloedig twisten,
Wiens lot ik thans, voor 't eerst, beny...
De kryg rukt my met wreede handen
Weg, van myn kroost, naer vreemde landen.
Laet myne bede uw hart ontbranden
En steun en sta myn Bertha by.
Verwerp het aenzoek van uw' makker,
Uw' ouden wapenbroeder, niet;
Daer gy in stilte op dezen akker,
En by het murmlen van een vliet,
Uw dagen vrolyk heen ziet loopen.
Zet haer uw steunende armen open,
Bezorg, bewaek en koester haer,
Alsof 't uw eigen telgje waer'?
En moet ik ver van huis en vrinden,
Den dood op 't bloedig slagveld vinden,
Wees dan als vader over 't kind.’
Zoo sprak hy, en zyn oude vriend,
Uit medelyden gansch bewogen,
Zag knikkend 't lieve wichtjen aen,
Dat om hare vaders hals gevlogen,
Het afscheid knikte, en nog een' traen,
In 't zoenen wegwreef van zyne oogen.
| |
| |
Evenals de octoberbuijen,
Die langs hooge bergen kruijen,
In een kring van mist en smook,
En den veldling onheil spellen,
Zag men Herman nedersnellen
In een wolk van stof en rook;
Of, als groote watervallen
Die, met oorverdoovend knallen,
En met dreunende geklots,
Uit een hooge steile rots,
In de laegte nederschieten,
En het water van de vlieten
Over dyk en dammen slaen -
Komt zyn leger nederstooten,
Om dat van de bondgenooten
Honderd mannen te vergrooten.
't Hoera-lied vangt eensklaps aen,
En de wyde vlakten dreunen
Van de daevrende oorlogsdeunen,
Dat er schier geen enkel woord
Duidlyk tot by d'echo boort.
|
|
Auteursrechtvrij