Vlaemsche poëtiek

[p. 115]

Ambiorix.
(Fragment).

De nacht had de ebben poort van zyn gebied ontsloten,
En wierp om 't legerveld der dappre bondgenooten
Een zwarten sluijer als een kille neveldamp.
Een doodsche stilte heerschte in 't Eburonsche kamp;
Een bange stilte, als wen de solferzwangre wolken,
Den heeten luchtkreits van 't bevangen ruim bevolken,
Een vale bliksemflits door 't gryze duister licht
En 't harte sneller jaegt by 't drukken van zyn wigt.
Zoo had de nacht zyn floers op 't duchtig heir gezonden;
Hy hield de wakkre bende in vasten slaep gewonden,
En alles, alles sliep, en alles, alles zweeg,
Dan soms een nachtwachtroep die in de verte steeg.

Daer lag het legerhoofd op 't wolvenhuidbed neder;
Maer rustloos wendt en wringt hy 't lichaem heen en weder
En schommelt op zyn koets de matgewoelde leên.
Hy sliep dan niet, Ambiorix? Hy sliep niet, neen:
Geen zachte rust verkwikt zyn ziel en sluit hem de oogen:
Hy waekt en houdt den geest in spanning opgetogen,
Terwyl door de aedren hem de bloedstroom ziedend bruist.
Het denkbeeld dat zyn brein als 't bliksemvuer doorkruist,
Verworpen beurtelings, en beurtlings opgenomen,
Speelt dansend voor zyn geest als wisselende droomen:
Tart hy den zege die hem lokkend tegenlacht,
Of onderwerpt hy zich aen Romes oppermagt?
Hy aerzelt; voelt het vuer hem door de slapen branden;
Vertwyfling grypt hem aen; hy vat met beide handen
Het gloeijend hoofd dat met verharden polsklop slaet,
En zygt verplet ter neêr in moedeloos beraed.

Toen kwam een schyngedaente, uit d'afgrond opgerezen,
Een bange schim hem voor: de trekken van haer wezen

[p. 116]

 

Verkondden angst; zy was van aenschyn bleek, maer schoon;

 

Zy droeg een treurwilg en cipressentwyg als kroon

 

Op 't maegdenhoofd, en hield den schedel neêrgebogen.

 

Zy schoot een' doffen blik uit haer verflauwende oogen,

 

Terwyl haer vrouwenhand een zwaren strydbyl droeg

 

En, als een baerkleed, haer een blank gewaed omsloeg.

 

Zy strekte tot den held haer uitgemergelde armen,

 

En met een zwakke stem van pynelyk erbarmen:

 

‘Waer (sprak ze) Ambiorix, wil uwe drift naer toe?

 

Is dan uw wanklend hart en kroon en schepter moe?

 

Wat! zoudt ge u tegen Rome en hare magt verzetten?

 

Zal niet de zuiderreus den noorderreus verpletten,

 

Of staet de kans gelyk op 't bloedig slagveld, zal

 

De grond niet splyten by 't gedreun van beider val?

 

Wil voor een beter lot die eedle geestdrift sparen:

 

Wyk voor het dreigend scherp van duizende gevaren

 

Die ons omgeven; wyk voor Romes aedlaer! keer

 

En leg aen Cesars voet uw zwaren strydbyl neêr,

 

Vóor u, Germanjes held, 't vyandig moordstael velle:

 

De dood! de dood! ziedaer het eind dat ik u spelle!

 

Ga dan, ontbind een heir den zege niet bestand,

 

En offer uwen moed aen 't heil van 't Vaderland!

 

Zoo niet.... beef dan voor my, beef meer nog voor u zelven!

 

Gy zult met eigen hand uw eigen grafkuil delven;

 

Beef! in het strydensuer ziet gy my eenmael weêr!!!..’

 

 

 

Zy zwygt, maer 't is, o schrik! die zelfde maegd niet meer:

 

De vale kleur des doods beschaduwt hare trekken;

 

Haer blanke sluijer hangt aen flarden, en met vlekken

 

Van roodgeverwde slib is 't rein gewaed bespat.

 

Zy heft den strydbyl, nog met rookend bloed beklad,

 

Omhoog, en dreigt den held het scherp in 't hart te wringen;

 

Maer toont om haren hals bebloede cirkelskringen

 

Geteekend, zwaeit nog eens het roestig yzer rond,

 

En zinkt met luider stem in d'opgespleten grond.

[p. 117]

 

En hy? hy ligt verplet by 't hygend ademhalen:

 

Verdrukt, versmacht is hem de borst en loost een schralen.

 

En schorren toon, als dien eens moordlings uitgedoofd.

 

Te berge ryzen hem de hairen op het hoofd;

 

Hy voelt het jagtend bloed zyn vloed in de aedren stremmen,

 

Een loodzwaer drukkend wigt hem op het harte klemmen;

 

Het klamme doodzweet breekt hem druipend op 't gelaet;

 

Hy spartelt op de sponde en stuiptrekt; worstlend slaet

 

En strekt hy de armen uit om 't nachtspook af te keeren,

 

Maer onvermogend is zyn magtloos tegenweren;

 

Hy slaekt den band in 't eind met huiverenden ril,

 

Springt van zyn legerkoets en lost een bangen gil.

 

 

 

D. Nolet de Brauwere van Steeland.