Vlaemsche poëtiek(1854)–Edward Vermandel– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 62] [p. 62] De arme luitspeler. Er trok een arme liereman Langs de oevers van den Rhyn; Hy was zoo arm als oud en grys, Zoo zwak en zoo vol pyn. ‘Ach!’ zuchtte hy, ‘waer zal dit heen? Myn kracht is gansch vergaen, En nergens tref ik heul, noch troost, Noch medelyden aen. Als ik voor jaren lustig zong, Vroeg ieder my te gast; Nu ben ik oud en krachteloos, En iedereen tot last. Nu dwael ik eenzaem om en rond, En ween myn aenzicht nat; Helaes! myn zang is dof en schor, Myn snaren voos en mat.’ Zoo trok hy langs den stroom naer Maintz, Voorby een bidkapel, Waeruit een kleppend klokje klonk, Zoo statig en zoo schel. Daer hield hy voor den ingang stil, En zag op 't hoog altaer, Het prachtig beeld der Moeder Gods, Van goud en paerlen zwaer. Vol aendacht kwam hy nader by, En voelde als in zyn hart, Dat dáer noch troost noch redding was, En balsem voor de smart. [pagina 63] [p. 63] Hier weent en snikt hy, droef te moê, Zyn leed en lyden uit; En speelt, der moedermaegd ter eer' Een liedjen op zyn luit. ‘Ach!’ bad hy ‘klinkt myn toon te flauw, Zoo helder eens voorheen; U maekt de schorre vedel niets, Gy hoort het hart alleen.’ Hy sprak, en wilde verder gaen; Maer zie, van 't hoog altaer, Werpt hem het beeld een schoentje toe Van goud en paerlen zwaer. Onthutst nam hy die gift tot zich, Hy dankte wat hy mogt; Trok naer de stad, waer hy zich ras En brood en deksel kocht. Daer vatte hem het hooggeregt Al daedlyk by den kop; En bragt hem, onbeleefd en wreed, Ter strenge vierschare op. - ‘My gaf dat beeld den schoen tot loon;’ Riep de arme man, versaegd: ‘Dit tuig ik u voor God den Heer En voor de Moedermaegd!’ Zy hoorden naer zyne eeden niet; Zyn straf werd daergesteld; En als een dief moest hy ter dood, Op 't schandig galgenveld. Zy slepen hem er woedend heen, By ruwen stoot en slag. Maer als hy langs het kerkje ging, En 't prachtig beeld weêr zag, [pagina 64] [p. 64] Dan riep hy luid: ‘o Moeder Gods! Om 't leed dat u beviel; Ik offer u myn leven op, Behoed myn arme ziel! Haest ben ik alle rampen door, En leed en lyden uit; Neem dan tot dank het laetste lied, Van myne doffe luit.’ Hy stemde en zong, en wilde voort; Maer zie, van 't hoog altaer, Werpt hem het beeld den tweeden schoen, Van goud en paerlen zwaer! Ontzet en tot de ziel geraekt, Zag 't volk die wondren aen; En riep ontroerd: ‘o God! gy laet De braven niet vergaen.’ - Zy vielen op het aengezicht, En juichten in den Heer; En zongen met den liereman, De Moeder Gods ter eer? Th. Van Ryswyck. (Naer het hoogduitsch). Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij