Vlaemsche poëtiek(1854)–Edward Vermandel– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 60] [p. 60] De visscher. De zon is warm, de lucht is zoel, De zee is kalm en glad, De visscherschuiten dobbren voort Op 't zwalpend pekelnat. Reeds vóor de zon in 't Oosten blonk, Was Jacob aen de reê, En zong een vrolyk deuntjen op, En vaerde diep in zee. Zyn gade bleef de strooijen hut Bewaren; doch haer oog Bleef lang ten horizont gewend, Waer Jakob henen toog, En nu, nu ging zy op haer beurt, Aen 't werk met blyden zin. Zy neuride, op een stillen toon, Van zachte, reine min, En streelde intusschen 't lieve kroost Dat, spelend om haer kniên, Steeds vroeg wanneer de vader kwam Met ryke vangst voorzien; Of troetelde den zuigeling, Die aen haer blanke borst, Heur toelachte, aen de reine bron Verzadigde zyn dorst; Of wel zy sprak haer zoontje toe, Wiens jonge boezem joeg, Terwyl hy staerde op d'oceaen, En ongeduldig vroeg: [pagina 61] [p. 61] Wanneer hy toch met vader zou Op visvangst mogen gaen, En weêr zou keeren naer het strand Met ryken buit belaên? Een traen ontsprong het moederoog, Zy zoende 't moedig wicht, Terwyl een zacht, maer fier gevoel Ontglom by 't bly gezicht. De dag kromp in. - De zonneglans Verdween. - Een scherpe wind Vloog ylings over d' oceaen, De donder raesde ontzind, En rolde door de vlakte heen; De bliksem vloog in 't rond; De boomen kraekten rond de hut, Geheven uit den grond, En Jacob is nog niet terug; Zyn gade ylt naer de reê, En staet daer weenend, turend op De fel geschokte zee. Daer wacht zy uren, uren lang, Verkropt haer diepe smart, En hoop en vrees en angst en schrik Beklemmen heur het hart. Een aental schuiten naken 't strand; Doch waer is Jacobs schuit? Waer blyft haer lieve Jakob? God! Is hy der zee ten buit? Doch neen. - Zy ziet hem! In den boot Haers buermans ligt hy neêr; Daer ligt hy koud en paersch en styf: Zy heeft geen gade meer!.... P.F. Vankerckhoven. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij