Vlaemsche poëtiek(1854)–Edward Vermandel– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 65] [p. 65] Het veen van zoutleeuw. (Volkssage). 't Is op geen rimplig pergament Dat 'k, vrienden, myn verhalen zoek; 't Is naer geen oud historieboek, Met grove leugens volgeprent, Bestoven in een gryzen hoek, Dat 'k, vrienden, u verzend. Ik hoû me aen de overlevering, Door 't vindingryke voorgeslacht Op zeekren morgen uitgedacht, En die de naneef mede ontving, Aen zyne kindren overbragt, En die ik thans bezing. 'k Vertel u hoe de waterplas, Die men gewoonlyk noemt het Veen, Gelegen by Zout-Leeuw, voorheen Een ryke en fraeije vesting was, En hoe die plaets zoo maer met een Veranderde in moeras. Veel ryken woonden in de stad: Zy vierden hoogtyd voor en na; Hun schoorsteen rookte vroeg en spâ; Zoo rolden ze over 't levenspad In sempiternâ gloriâ, En van vermaken zat. Maer hadden zy het dubbel breed En deden zy zich regt te goed, En was ook menige arme bloed, Die op een drooge broodkorst beet, En by dien grooten overvloed Nog grooter armoê leed. [pagina 66] [p. 66] Wel zocht hy by de ryken troost; Maer kreeg tot antwoord: ‘Schobbejak, Scheer u van hier met pak en zak!’ Dan werd een bittre traen geloosd, En had hy 's avonds brood noch dak, Voor 't diep rampzalig kroost. Zoo stortte hy nog menig traen En zond zyn klagten op tot God. De Heer kreeg meêly met zyn lot, En sprak: ‘'t Zy met dien trots gedaen! En wie dan ook met de armen spot, Het kom' hem duer te staen!’ De Heer greep naer zyn wonderstaf, En zond den engel Gabriel, Vermomd in 't armste beedlaersvel, Naer de ondermaensche wereld af: ‘Ga, (sprak hy) onderzoek het wel, Eer ik die schurken straf!’ 't Was kersnacht, en het vroos zoo zeer! Hoe bytend neep de strenge vorst! De jagtsneeuw vormde een breede korst En stoof op dak en straten neêr; Geen stervling die zich wagen dorst Aen 't gure winterweêr. Een beedlaer slechts was op de been, En ging de trotsche huizen rond: ‘Ga vlegel, pak u weg terstond! Wy hebben niets met u gemeen.’ Dit norsch bescheid was 't geen hy vond By harten koud als steen. [pagina 67] [p. 67] Maer by den armen man werd hem Een kleinen schuilhoek ingeruimd: ‘Slaept, ryken, op uw trotsch gepluimt', (Klonk nu zyn tael met forsche klem) ‘Straks wordt ge als onkruid weggeschuimd, Op 's Heeren donderstem!’ En nauw voleindigt hy het woord, Of zie, daer is de wrake Gods! 't Vernielend onweêr baldert plots, Verdubbeld stuift de jagtsneeuw voort By 't alverzwalpend golfgeklots... En niets werd meer gehoord. Maer 's morgens waren kerk en kluis Verdwenen in den breeden kolk, Waerin dat onbeschaemde volk Verzonken was met man en muis, En eene onpeilbre waterwolk Bedekte 't ryk gespuis. Slechts de armen had de Heer gespaerd: Zy zagen wel wat vreemd omhoog; Maer stonden heelhuids op het droog, Beveiligd voor de golvenvaert. Nog siddren ze, als hun verschend oog Op 't gapend grafruim staert. Nog, als 't kersavondfeest ontsluit, Houdt, zegt men, iedereen zich schuil; Dan spookt het op den waterkuil; Dan hoort men sissend windgefluit, Gepaerd met onderaerdsch gehuil En treurig klokgeluid. J. Nolet De Brauwere Van Steeland. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij