Vlaemsche poëtiek

Het onweder.
(Fragment).

't Is Zomer; zoele kalmt' heeft heel natuer omvademd;

De lucht is lauw en zwoel die de aerdbewooner ademt;

Haer heillooze invloed dringt in 't opgeruide bloed,

En drukt met loome zwaerte op geestkracht en gemoed.

Op eenmael ziet men 't zwerk door neevlen gansch betrekken,
En 't schittrend hemelblauw met aeklig zwart bedekken;

De zon, die flauw en bleek door 't dikke wolkfloers schynt,

Verliest allengs haer glans, verschuilt zich en verdwynt.

Nu flikkert 't bliksemvuer; nu rommlen donderslagen,
Die naren angst en schrik in 't siddrend menschdom jagen;

Zy rollen drommlend voort in 't ruime der natuer,

Die krachtloos zwoegt en treurt in dit onzaglyk uer;

Doch eindelyk bedaert het woên van 't gruwzaem weder;
Weldadig stort een stroom van koelen regen neder,

Verkwikt het schepslendom en laeft de dorstige aerd',

Die zorglyk in haer schoot den schat des voedsels gaêrt,

Terwyl de lucht, nu rein van 't stikkend gift der dampen,
Dat vaek de bronwel is van veege ziekte en rampen,

De liefste geuren spreidt voor al wat adem haelt,

En 't koestrend zonlicht weêr met ryken luister straelt.

F. Rens.