Vlaemsche poëtiek

[p. 42]

Lente.

Juich, myn hart! het koeltjen suist;
Bui en stormen zyn verhuisd,

En de nachtegalen fluiten.

Juich! de schaepjens huppelen buiten,

Moê gestaen in d'engen stal;
En in weide, bosch en dal

Zaeit de meimaend kruid en roozen,

Om hun matte leên te poozen.

Welkom, welkom, blyde lente;
Welkom in uw bloementent!

Ieder plantjen voelt uw zegen,

Ieder plantjen juicht u tegen.

Alles zingt, uw kunst ter eer;
Veld en akker tooit zich weêr

In den dosch van 't zomerleven.

'k Zie het speelziek windjen zweven,

Dartlen om den klaren vliet,
Die de zwaen verfrissching biedt:

Zyn gesuis verkwikt myne ooren.

Zie! het schoon en golvend koren,

Dat der ploegers vlyt betaelt,
Ginds met morgenpaerlen praelt,

Die als diamanten pryken:

Al de wereldglans moet wyken

Voor de pracht en majesteit,
Die natuer hier openspreidt

In haer rykgesierden tempel.

O, dit veld schynt 's hemels drempel.

Welk een weelde! wat genot!
'k Hef tot U myn hart, o God!

Dank! o, dank voor al den zegen,

Die uw goedheid allerwegen

[p. 43]

 

Ryzen en ontplooijen doet.

 

Wee hem, die met koud gemoed

 

Ziet op veld en tuinen-bloesem,

 

En geen dankvuer in den boezem,

 

Aen der zinnen boei ontwoeld,

 

Voor Gods wysheid gloeijen voelt!

 

 

 

Vrouwe Van Ackere. (Madelieven.)