Godfried of de godsdienst in 't veld.
(Fragment).
De zomerzon straelt rond: een zee van airen bruist
Op d' adem van den wind, die 't geelend vlak doorkruist.
Maer voller regen plast op 't bukkend koren neder,
Maer doller wind snort rond, by onopklarend weder.
De landman beeft, en denkt de rampgevallen na
Van 't dorp, en hoe geen vlyt den maeijer kwam te stâ,
Als 't neêrgeslagen graen zyn hoop had wreed bedrogen;
En hy de onmeetlykheid, met diepwanhopige oogen,
Vergeefs doordwalende, slechts éen verwoesting vond
Op dien ontheisterden, verpletterenden grond,
Als zuigelingen aen de borst der moeders kermden,
Die weenend, huiverend, hun liefdeschat omarmden;
Als 't dorp bezwyken moest voor fellen hongersnood,
Waer' niet Gods hulp gedaegd als 't koestrend morgenrood.
De gryzaerts weenen nog om de oude rampgevaren;
Zy malen ze aeklig af aen de ingekrompen scharen,
Die 't narigt vergen, bleek rond hunnen stoel geschaerd.
Hun brein heeft ongekrenkt het noodgeval bewaerd.
Maer 't outerwierook wolkt: de hymnen zyn gestegen.
‘Dael op 't doordronken veld, o goddelyke zegen!
O licht- en laefnisgeest, wenk! zend uw gouden zon,
Ontsluit den glansenstroom dier onuitputbre bron!’
Die zang doorklinkt het veld by 't stormig blaedrenruischen.
Men ziet den tempelstoet het natte veld doorkruisen.
O wonder! o geluk! de stormvlaeg, reeds gesust,
Verdwynt; de wind slaept in, de lucht trekt op; de rust
Heerscht in de scheppingsruimte en in de harten weder.
De zon breekt door en lacht en lonkt op d'akker neder.
Het lekkend kruid hergroent met liefelyker kleur,
Het bosch ontbot alom met balsemender geur,
En de airen heffen't hoofd met topzwaer overhellen,
En zwellen 't stael weêr aen, dat spoedig haer zal vellen.
De velden juichen in den uitgevloeiden gloed,
En dankbaerheid vervult het biddende gemoed.
| |
Heeft de Oogstmaend niet, van zweet het voorhoofd overdroppeld,
Heur halve baen bereikt? Ja, 's landsmans boezem poppelt
De lachende airen toe, bedreigd door 't kromme stael.
't Is zondag. 't Altaer geurt van bloemen. De eerste strael
Des dags riep aller vreugd en aller godsvrucht wakker.
De stoet ontgolft de kerk, ter zegening van d'akker,
Een rei van maegdekens, wien om het lokkengoud
Een veldenkransje groent, schynt met den Heer vertrouwd.
Zy treên bevallig voort in blanken dosch, en dragen
De zware waschkeers der voorvaderlyke dagen
Die rykgekleurd papier omblinkt. De fakkel knapt,
Kerkvanen zwieren; 't wierook stygt. De priester stapt
Met gouden toogstuk voort, dat by de zonne flonkert,
Als brak een strael er uit van hem die 't al verdonkert!
En boven 't achtbaer hoofd, breidt zich, tot schut en tooi,
Een hemel van fluweel met breede plooi by plooi.
Een talloos tal volgt na, met saemgekruiste vingeren.
Ai zie, rond huis en hut den verschen feesttak slingeren.
Zie hen daer knielen, zie de schoone boerenroos
In 't open raem te pronk met maegdelyken bloos,
Om haren Schepper ook te huldigen. Een Outer
Ryst (een omloofde terp) ginds op dien vlakken kouter.
De Priester ryst er by, met zegenende hand.
Neen, hier is, dank aen God, geen dwang, geen slavenband!
Wees welkom, zoete geur van Eden! Allerwegen
Zyn lisch en loof en bloem gestrooid. Luid opgestegen
Ten hemel, rolt de zang de frissche velden langs.
Jerusalem schynt hier, met palm on hoogtydskrans,
Te ontwaken uit den nacht der ingeslapene eeuwen,
Als toen zyn' lieveling, den redder der Hebreeuwen,
De hymne tegendreunde, uit aller borst gestroomd:
‘Gezegend, wie tot ons in 's Heeren name koomt!
|
|
Auteursrechtvrij