Vlaemsche poëtiek

[p. 25]

Dry roosjes.

Dry jonge lenteroozen groeiden
En geurden op den zelfden stam;
Zy werden meer en meer bewonderd,
Door elk die in den bloemtuin kwam.

Met afgunst sloegen al de bloemen
De pas ontloken zustren gâ,
Zoowel het needrig madeliefje
Als hooggestamde dahlia.

En de oudste van de lenteroozen,
De meestgeliefde van de dry,
Stond fier, als bloemen-koninginne,
Met de andre zustren aen heur zy'.

De zwier waermeê heur bloemkroon zwaeide
Verried de heerschzucht, pronk en waen;
Der vleijers tael had haer begoocheld,
En, trosch, sprak zy heur zustren aen:

Behaegt u, dierbren, onz' bestemming?
Wilt ge eeuwig hier, in de open lucht,
En tusschen blaên en doornen zeetlen,
By doodsvervelend boomgezucht?

Hier, waer de wind ons in zyn woede
De lucht doorslingert, en onz' blaên
Ter prooi geeft aen de morsige aerde,
Of meê doet tuimlen in d'orkaen.

Myn zustren! 'k wil dit oord onvlugten;
'k Wil heden nog, by fakkelglans,
Op 't bal een maegdenkruin versieren;
'k Wil mede slingren door den dans.

[p. 26]

 

Het jongste zusje zweeg en zuchtte;

 

Het tweede sprak: Myn zusterkyn!

 

'k Wil ook dees dorre streek ontvlieden;

 

Myn graf zal op het altaer zyn.

 

 

 

'k Wil needrig voor d'Algoede geuren. -

 

Nu sprak de jongste en teêrste spruit:

 

- Hier waer my 't daglicht werd geschonken,

 

Hier zustren blaes ik 't leven uit.

 

 

 

'k Blyf op de grafsteê myner moeder,

 

Trots storm en woede van den wind;

 

Trots boomgezucht en zonnebranden,

 

Sterft hier uw moeders jongste kind.

 

 

 

't Werd avond. - In de zael der weelde

 

Verscheen een maegd, en de oudste roos

 

Geurde in heur opgesierden hairvlecht,

 

En juichte in 't lot dat zy verkoos.

 

 

 

't Werd morgen. - En op 't heilig altaer,

 

Als offerande van den Heer,

 

Stond 't tweede roosje nog te geuren;

 

En de oudste zuster was niet meer.

 

 

 

En weder daelde de avond neder,

 

En weder rees de morgenglans,

 

En, stervend, hing het tweede roosje

 

In d' uitgebloeiden bloemenkrans.

 

 

 

Het schudde zyn verslenste blaedjes,

 

Nog onbevlekt, op 't altaer af,

 

En nog stond 't jongste roosje, blozend

 

En geurende, op zyn moeders graf.

 

 

 

Vrouwe Courtmans,

 

Geboren Berchmans.