Vlaemsche poëtiek

De vlinder.

O heerlyk pronkstuk der natuer,
Met goud getooid en met azuer!
Gy brengt op amethysten vleder
Den lach der zoete lente weder!
Gy, vlinder, die zoo sierlyk praelt
Met ryke kleuren fraei doormaeld;
Gy beeld der zwakke stervelingen,
Uw lot, uw lof wil ik bezingen.

'k Bewonder de onstandvastigheid
Die u door tuin en beemden leidt,
En dartlen doet op zoo veel bloemen
Wier lieveling gy u moogt noemen;
Gy streelt de lelie en de roos;
Gene om haer wit, deze om haer bloos,
En vliegt op pasontloken knopjes,
Bedauwd met diamanten dropjes.

[p. 24]

 

U draegt de myrt of geurge tym;

 

Gy zweeft op blaedren, waer de rym

 

Zyn zilvren waes op neêr liet druppelen.

 

Wat kusjes plukt gy, onder 't huppelen!

 

Het zuidewindje volgt u na,

 

Als wispeltuerge wedergâ,

 

En doet voor u, op dartle struiken,

 

Viool en hyacint ontluiken.

 

 

 

Kruidnagel, tulp en anemoon,

 

Gekleed in geurig lenteschoon,

 

Zy pralen als voor u geschapen;

 

Maer kwynen als de dag gaet slapen,

 

En buigen 't magtloos hoofd naer 't zand,

 

En leeren hoe de dwingeland,

 

Die immer morgen knoopt aen heden,

 

Ook onze jeugdbloem zal vertreden.

 

 

 

Toen gy nog kruipend rupsje waert,

 

Was reeds een ontandvastige aert

 

U, ligte Vlinder, aengeboren;

 

Nauw hebt ge uw dorre schil verloren,

 

Of, zie! ge rekt uw wiekjes uit;

 

In d'ether zoekt ge 't pad der vlinderen:

 

Geen band kan uwe vaert meer hinderen.

 

 

 

Dit is uw beeld, myn eedle Geest!

 

Gy zyt aen 't stof geboeid geweest;

 

Nauw slaekt de rede dezen kluister,

 

En licht u voor met fakkelluister,

 

Of bly snelt ge op naer hooger lucht;

 

Geen stervling stuit uw stoute vlugt;

 

Gy zweeft, gy streeft, door 't denkvermogen,

 

Door zielskracht, boven starrenbogen.

 

 

 

C.A. Vervier.