Vlaemsche poëtiek

[p. 27]

't Mystieke roosken.

Eens heb ik ter zy' van myne eenzame baen
By distels en doornen een roosken zien staen:
Een roosken, dat vast, onder 't bloemenkranstrengelen,
Der hand was ontglipt van voorby vliegende engelen,
Een roosken des Hemels op aerde gestrooid;
En dat er den droeve ten troost is gegroeid.

En toen ik het hemelsche roosken daer vond,
Toen blonk er een hemelsche lach op myn mond;
Toen viel er een traen op de bloeme uit myne oogen;
En 'k dankte den geest, die myn smart had bewogen,
Den engel, die haer op myn baen had gestrooid;
Maer 't klonk: niet voor dy is het roosken gegroeid!

En echter, het lokte myn harte zoo zacht!
Het stond daer en glom als een ster in den nacht,
Een sterre, die eensklaps door 't zwart van den hemel,
Den dolende toelacht, met vriendlik gewemel,
Het lampken der hoop voor zyne oog weêr ontgloeit;
En ach! niet voor my is het roosken gegroeid.

En 't wiegde op zyn donzigen steel zoo gerust,
Door troetlende windjes in sluimring gesust!
't Verspreidde om zich heen zoo'n verkwikkende geuren,
't Ontplooide zoo argloos het goud zyner kleuren,
't Fluweel zyner blaedjes met dauw nog besproeid;
En ach! niet voor my is het roosken gegroeid.

En Hemel! zoo eenmael een nydig orkaen
Het jeugdige bloemeken neder kwam slaen!
Zoo eenmael een regen het woest kwam verpletten!
Een worrem zyn schuldeloos hartje besmetten!
Een zonnestrael, slechts wat te fel, het verschroeit!
En ach! niet voor my is het roosken gegroeid!

[p. 28]

 

O zoo het voor my slechts gegroeid ware op aerd',

 

Ik hadde 't als 't licht myner oogen bewaerd;

 

Ik hadde 't beveiligd voor regen en stormen,

 

Voor 't branden der zon en het knagen der wormen;

 

Maer, ligt dat het hier voor geen sterveling bloeit?

 

Helaes! - toch voor my niet is 't roosken gegroeid.

 

 

 

J. Van Beers.