II. Parabelen.
De parabel is, evenals de fabel, een onderwyzend gedicht, en bestaet in het verhael eener, onder zelfwillige wezens, menschen, engelen, geesten, voorgevallene gebeurtenis, in den vorm van het oostersche parallelismus. Dit parallelismus bestaet daerin, dat gelyke of naer elkander zweemende gedachten, of voor- of nastellingen, in evenredig gevormde, welluidende uitdrukkingen tot grootere stellingen met elkander verbonden zyn, b.v. zooals hy spreekt, zoo geschiedt het; zoo hy beveelt, zoo staet het daer. Men noemt dezen vorm oostersch, omdat hy de versvorm der oosterlingen is. Meestal komen de schoonste parabelen in het oude en nieuwe Testament voor, b.v. Nathans boetspraek aen David, de parabel van den verloren zoon, enz. De parabel gaet somtyds in 't gebied der fabel- zooals deze in 't gebied der gene over, zoodat er eene tusschensoort uit ontstaet.
Auteursrechtvrij