Vlaemsche poëtiek

[p. 16]

De witte beer.

Een witte Beer was, jong gevangen,

In eene diergaerde opgevoed.

Hem bleef de slaefsche keten prangen,

Schoon of hy schuimbekt, brult of woedt.

De noordman ziet toch eens de zon van vryheid dagen:

Op reis naer eene spaensche stad,

De vangenis die hem omvat,

In 't dalen van een berg, valt plotsling van den wagen;

De staven ploffen klinkend neêr,

En aenstonds is de vrye Beer

In 't aengelegen woud verscholen.

De zuiderlucht behaegt hem niet;

Hy zal, zegt hy, steeds noordwaerts dolen,

Tot hy weêrom de kusten ziet,

Waer hy het daglicht eerst zag stralen.

Hy wint, door tyd en vlyt, Europa's verste palen:

Hy komt aen de Yszee, zwemt en landt

Aen Nova Zembla's woeste strand.

Daer wil hy zyne reis verhalen:
‘Wat hoorde ik, (zegt hy) wondre talen!

Ik zag gedierten wild en tam.

Ik trok door Rusland en Germanje,
Door Belgie, Frankryk, kwam in Spanje,

Waer ik de vryheid weêr bekwam.

Daer zag ik overschoone steden,
En duizend, duizend kostbaerheden;

Ik ken Europa op den duim:

Geloof my, hier is niets byzonder,
Maer dáer is alles grootsch en wonder.’

[p. 17]

 

Een landzaet schoot in kwaden luim,

 

En zeî: ‘Waerom dan niet gebleven?

 

Een zoo behagelyk gewest

 

Moest u het zoetst genoegen geven!

 

Naer 't geen gy zegt, het was dáer best;

 

Ik zou maer wederom vertrekken:

 

Uw hooge kennis zou u dáer ten nut verstrekken;

 

Maer hier, hier strekt ze u slechts tot schand',

 

Want gy zyt vreemdeling in eigen vaderland.’

 

 

 

Zoo mag men aen den Belg ook zeggen,

 

Die alles hier wil wederleggen;

 

Die al wat uitheemsch is waerdeert,

 

En eigen land, en tael, en zeden veroneert.

 

 

 

P.J. Renier.