Vlaemsche poëtiek

[p. 15]

De roos en de amarant.

Een roosje stond zoo frisch ontloken,
By 't opgerezen oostervier;
't Werd door een zuster aengesproken,
Door de amarante, wat te fier:
‘O roos! wat baet u 't heerlyk blozen,
En 's westerwindjes minnekozen?
Gy ziet de zon en wykt met haer.
Maer ik, ik leve jaer op jaer;
Ik zie de lieve lente ontwaken,
En voor den zomer plaetse maken,
En als de gure winter woedt,
Behoud ik 't leven, 't waerdste goed;
Geen vingren kwets ik, die my plukken;
'k Behoef niet voor den dood te bukken.’
- ‘Wat rept gy van den korten duer,
My toegeleid door de natuer?
Wat, dat zich vingers aen my kwetsen?
Waerom nog hoon gevoegd by 't zwetsen?
(Zeî 't roosje in 't zedig wederwoord),
Ja, 'k sneve kort na myn geboort,
Maer zal de blanke borst versieren
Der maegden die het veld doorzwieren:
Natuer vergunt my ook een lach.
Zy moge uw leven, zuster, rekken,
Dit kan geen wangunst my verwekken:
Ik smaek een leven in éen dag.’

O dichters die voor 't hart wilt zingen,
Verheft, in uw bekoorlyk spel,
Het levenslot der stervelingen,
Niet naer 't: hoe lang? doch naer 't: hoe wel?

C.A. Vervier.