Vlaemsche poëtiek

[p. 14]

De heikrekel.

Een zwarte krekel in de weide
Lag, rustend, onder 't bloeijend gras,
Wanneer een vlinder heen en weder
Daer fladderde op het bloemgewas.
De krekel, wien zyn goudkleur toeblonk
En zyne ryke vleugelpracht,
Sprak nu, weemoedig, tot zich zelven:
‘Hoe was de schepper onbedacht!
Zie daer dien vlinder schittrend blinken,
Door zyne kleuren lief en schoon,
En ik, ik zweef hier, onbekeken,
Omgeven steeds door smaed en hoon;
Ja, liever ware ik nooit geschapen,
Dan voort te leven in dien staet.’
Daer huppelt eensklaps in de weide
Een bende kindren van de straet;
Zy nemen hunne mutsen, hoeden,
En loopen onzen vlinder na,
Die poogt hun slagen af te keeren.
Helaes! zyn pooging komt te spâ;
Hy valt in hun vernielend' handen
En wordt der kindren lieve prooi.
Het éene grypt hem by de pooten;
Een tweede by zyn vlerkentooi;
Een derde rukt zyn lyf aen flarden:
Haest was de schoone vlinder dood.
Nu riep de krekel, gansch tevreden:
‘Neen, nimmer klaeg ik in den nood:
Ik blyf nog liever leelyk leven,
Dan 't schoon te boeten met den dood.’

L.F. David.