Vlaemsche poëtiek

[p. 13]

De ruiter en het paerd.

Waerom het hoofd zoo treurig neêrgeslagen?

Gy briescht noch schudt de manen meer;

Waer is de drift die u weleer

In 't renperk deed naer glorie jagen?

Wat deert u? spreek. - Vergeef my, lieve heer!

Ik kan myn juk niet langer dragen;

De zadel valt myn rug te zwaer;

Hy prangt en kwetst my. - 'k Had beloofd, 't is waer,

Een ander tuig u te bezorgen,

En 'k zal myn woord gestand doen. Morgen

Is 't nieuwe tuig reeds in de maek;

Of liever, kies naer uwen smaek;

Gy ziet, ik voeg my naer uw grillen.

Zeg vry: wat zadel zoudt gy willen?

Gy meesmuilt.... - Ja, de keus verbystert my;

Een juk, hoe prachtig het ook zy,

Is steeds een juk, en zal myn' schouder knellen:

'k Had liever geen. - Gy schertst, myn Bucefal;

Zeg my dan eerst hoe 'k u beryden zal;

Of weet gy niet wat in de plaets te stellen?...

Een rypaerd zonder tuig! Wie heeft zulks ooit gehoord?
Op! Op! - De klepper zweeg, en rende, onwillig, voort.

Zoo sprak men sinds ontelbre jaren,

Van eeuw tot eeuw, in ieder wereldoord,

Waer immer paerd en ridders waren.

Zoo spreken volk en vorst, voor vryheid en gezag,

In 't onbeslist geding, tot 's aerdryks jongsten dag.

F. Devos.