Ik dacht by my zelven: zy verstaen elkander goed, beurtelings ronken zy. - Hun hoofdeke was dikwyls gebogen, en het scheen my toe dat zy by slapengaen en opstaen iets zeiden. - En ik luisterde.
De zilveren klank der mandoline is schoon, maer schooner nog is de stem der bloeme.
De klank der tromp van 't koewachtertje op de dyken is fyn; maer fyner nog is de stem der bloeme.
De zang der Andalouze is teêr, by liefde en wyn; maer teêrder nog is de stem der bloeme.
Zy spreken zoo geheimzinnig dat er weinigen haer verstaen. - Hoor wat zy zeiden:
De Nachtschoone. Blyft toch schitteren, starrekens, die my zoo vriendelyk tegenlacht; de lucht is zwoel en de nacht is stil. - Gaet ge nu uw zilveren hair weêr verbergen, omdat de oosterkim rood wordt?.... Immers weet ge dat ik u het liefste zie, dat ik u als aenbid, o zusteren van den nacht. Gy zyt met de stilte bevriend; kunt ge misschien het gerucht, dat hier uit de wereld des dags opwelt niet lyden? - Ik ook, lieve lichtjes, ben met de stilte bevriend, en heb u daerom liever dan al de bieën, al de vlinders en al de vogelen, die myne zuster komen bezoeken. - Wanneer gy heengaet, lieve starrekens, slaep ik tot dat ge weêr verschynt, en ge my weêr vriendelyk tegenlacht.
- Nu verbleekten en verdwenen de starren. - Zuster, ontwaek, ontwaek, zuster, sprak nu de bloem; de nacht en de starren zyn heen, en het vuer glimt in het oosten.
De Dagschoone. Hemel zoo blauw, zonne zoo gloeijend, ik groet u. - Kom en verlicht: dat ik my schoon make en bevalle aen al die my zien en komen bezoeken. - Vrienden heb ik, dat weet gy allen, bloemen die hier staen; vrienden zoo ontelbaer als de zandkorreltjes aen mynen voet. - Van den leeuwrik die daer gaet zingen tot het krekeltje dat daer slaept, allen hebben my lief en laten my verstaen dat ik er toch zoo bevallig uitzie. - Dit is niet gelogen, ik weet het wel; waer zou men ze vinden die zoo frisch en helder zy als ik?
De Nachtschoone. Zuster, ydelheid en waen woonen in uw hart.
De Dagschoone. Zie my aen, zuster van den nacht en der stilte, en getuig voor het aenschyn der zonne dat myn glans en myne helderheid niet ydel geprezen worden. - Men kent my; men bemint my; men kust my; maer gy die u by dage verbergt, en slechts als het stil is met de starrekens spreekt, u kent men niet, u bemint men niet. -
Auteursrechtvrij