't Ronde jaer, of den schat der geestelijcke lofsangen

Den Vijfthienden Sondag na Pinxteren.

Stemme: O 's Wereldts valsche schijn. Ofte: Die mint die lijdt veel pijn.

1. DEn Heer, die 't al gebiedt,
Als hy gaende was, nae een stadt, die Naim hiet,
Komt daer een groote schaer
Ter poorten uytghetreen, met een al te droeve baer:
't Was een eenigh Soon,
De Moeder Weeuw' ten toon,
Een Soon van jaren jonck, en van wesen bijster schoon.

2. Maer als den Heere sagh,

't Schreyen van de vrouw, en des moeders groot geklach:
Soo seyd' hy, weest te vree,
Ick sal medogend' zijn, over dees' doot-koude leen:
Hy raeckt de doodt-kist aen,
De dragers bleven staen,
En als hy sey, staet op; is de jonghman voort gegaen.

3. Komt jonghmans, dochters fier,

Spiegelt in Naim doch, aen dese jonghman hier,
Want wat is Naim doch,

[p. 73]

 

Als een plen naem, en des Werelts groot bedrogh,

 

Die ons troost belooft,

 

Maer verblindt verdooft,

 

Ia, daer na in 't eyndt ons van alle vreucht berooft.

 

4. Is dan u ziel belaen,

 

Eenigh sal sy dan na de vierschaer moeten gaen:

 

Ach! na dat strengh' gerecht,

 

Daer noch Advocaet nochte goedt, noch Wapenknecht

 

Helpen sal, wat dan?

 

Wat raedt voor Vrouw, voor man,

 

Alsser geen wesen sal, die u helpe toonen kan?

 

5. Loopt, gaet dan even bly,

 

Dient de wereldt snoo, die u brengen sal in ly,

 

Hoe hoogh dat ghy oock romt,

 

Hoe weeligh dat ghy ook mal en sot u selfs beblomt,

 

Siet dat u de Doodt,

 

Niet haestigh sendt een boodt,

 

In 't Lentje van u jaren, als u ziel sal wesen bloot.

 

6. Vindt ghy dan geen geley,

 

Van een Moeder-Maeght, die uyt Liefd' haer kint beschrey,

 

Noch Jesum onderweegh:

 

Eylaes gestorven Mensch! soo en ist met u gheen deegh:

 

Ghy blijft gekist,

 

En d'arme ziel vermist,

 

Die wort vervoert ter plaetsen, daermen Godes aenschijn mist.