Verzameld werk. Deel 1

(1952)–August Vermeylen– rechtenstatus



[pagina 436]
aant.Dagen van Onmacht
I De wenteling der heem'len en 't geduchte Branden des wereld-adems duizendvoud, 'k Heb 't al bedwongen, en mij opgebouwd In 't midden van de schepping die 'k bevruchtte, Ik die - zoals een droomschim voor het luchte Groeien des dags vergaat in zonnegoud - Den dood verschroeide in 't licht mijns oogs, en houd Mij pal in luister thans, en lach noch zuchte. Straalglanzend gloort rust die niet einden kan, En 'k droom mij eeuwig, tronend in den ban Van eenzaamheid, en onbeweeglijk licht. O zeeë-melodie der lieve!... God van steen, Hier zit ik, 't hoofd omhoog en de ogen dicht. - Zacht als de dood welt in me diep geween.

[pagina 437]
II Media vita in morte sumus. 'k Zit onbeweeglijk in den dag die draait En op de stenen vlakten licht beweegt. De dagen draaien in koudklare leegt' Nooit door windstroming van de zee bewaaid. 't Kleurloze licht, dat dezen berg omzwaait Met vreemd gelaai, onroerbaar stil als zweeg 't Daar buiten mij voor eeuwen, vreet en veegt De vormen weg, in ijlheid vèr verlaaid. En toch, tóch draag 'k versteend in mijne borst De tranen van de wereld, ik die torst' De kroon van wie wenen noch sterven mag... Maar reeds zolang troon 'k eenzaam in de pracht Van eeuwig bleken en onvatbren dag, Dat 'k niet meer weet of dag dit is, of nacht...

[pagina 438]
III. Zomermiddag Vlij u hier onder warme schaduw, En versterve in het mijmerend lied, In het lied der bomen uw lied. Zie hoe rein en eenzaam hun donker Met het eindeloos hemelgeflonker Verglijdt in de effen en langzamen vliet. Ach kind, weet ik nog of ge droef zijt, Weet ik nog of ge lacht of niet?... Ons lachen en twijflen en wenen Vervliegt in 't gestraal als doom, Verbrandt als de morgendoom. Het licht, kristallige bronne, Vliet met de uren zo stil van de zonne... Hoor 'k het licht, of den soezenden boom? Licht, geuren en vormen versluim'ren Tot één onbeweeglijken droom. Weet ik nog of ge lacht of droef zijt, Mijn ziel, over wie zich besloot, Als één broeiend licht zich besloot De verte en de tintelgewelven Van den dag die verblindt zichzelven, Onroerbaar en groot, als de dood.

[pagina 439]
IV 'k Ben als een land dat strekt in middagzon Onmeetbaar liggende akkersvlakte en deining Van woud en duin, tot waar de horizon Vergaat in 't licht van eigene verreining. En 't evenwicht der wereld koelt den gloed Van mijn verzwarend vlees en broeiend bloed Tot eindloos liggende aarderust en deining Van krachten die geen menshand overwon. In stralenspel leeft met de jaargetijden Mijn ademing, zwaar van den geur der aard' En uit mijn borst gevloeid gaat blinkend glijden Door 't lage land der stromen trage vaart. Mijn ziel beweegt in ademing en vloeden, En groeit in 't mensdom, dat toch niets vermoeden Zal van mijn ziel, onwankelbaar als de aard, En breder dan zijn lijden en verblijden. Doch hoger dan mijn zelfgeruste vreê, En dan mijn lichtdoorgloorde dampen zweven - Herin'ring van welk diepvergeten wee, Of voorgevoel van onbegrijplijk leven, Waaruit mijne eeuwige vastheid is ontstaan, In wiens geheim ik weder wou vergaan, - Voel 'k over mij de reis der wolken zweven Der grote wolken komend van de zee.

[pagina 440]
V Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weêr vervliegt, En op nieuwen wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben... ik wandel langs zonnestranden. Alleen met het ruisen der baren die branden. Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling van lucht en zee. En de golven stijgen in zingende reien Naar den groten lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee. Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee. Zij wenkt me uit de blikken die liefde ontsloot, De blikken van vreugde en lachenden dood... Een doodzang zo fris
[pagina 441]
Als een kinderstem is Zingt de bron van al leven, de zee. Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee. Wieglied, doodlied, machtig en stil, Wieg mijne ziel die vertrouwen wil, En vol duizeligheên Nu staat zo alleen Voor u die van allen zijt, zee.

[pagina 442]
VI O dat bepaalde steeds, dat vast als wanden Steeds onbegrepen, zielloos, lag verspreid, 'k Omvatte en brak 't op mijne borst, en branden Deed ik de wereld rond mijne ijdelheid, Maar onvoldaan... 'k Schouw over dóde landen, En dieper dan waar stem van glorie schreit, Voel 'k mij omwonden door geheime banden, Bemeesterd door wat steeds blijft ongezeid. Gij die niet liegt, o nijg de groetenis Van uwen glimlach, lieve, en dat subtiele En reine dauw van goedheid mij verfriss'... O dat 'k u voele, en me in uw blik verniele Als in een zee, want hij eerst lest mijn ziele, Dìe dood, die 't hoogste van al leven is.

Vorige Volgende

Verzameld werk. Deel 1

aant.Dagen van Onmacht

I

II

III. Zomermiddag

IV

V

VI

Over dit hoofdstuk/artikel

datums