De derthiende verthooningh.
Christen Kercke een bedaechde Vrouvve, cierlijck in 't Vvit gecleet, met een Bybel onder den arm, spreeckt:
Och wee; Och wee: my arme en desolate Vrouwe,
Dat voor my naulijcx is eenich Rijck, oft Landouwe,
Daer ick bestreden Kerck, mach houden stal oft stant,
Meest elck ontseyt my t'huys, meest elck ontseyt my t' Lant,
Om dat ick by mijn draegh, Gods suyvre Woort alleyne,
En dat ick niet en acht op Mensch ghedicht onreyne;
Nochtans soo roemt hem elck, te zijn van mijn ghesin:
Elck wil mijn doen bystant, elck strijt voor my uyt min,
Waer ick my keer of wend', t' sy Zuyden ofte Noort,
T' is over al vol nijdt, vol twist en vol discoort.
Elck seyt sy zijn alleen, mijn Volck en mijn Beminders,
Mijn eerst gheboren Soons, en uytvercooren Kinders,
Elck ander hier verjaeght, veroordeelt totter Hellen,
Zoud' ick niet zijn bedroeft? en soud' ick mijn niet quellen,
Dat sy mijn Bruydegom, en my soo swart af malen,
Recht of wy waren vol, van haet en nijts rigalen,
Daer Christus mynen Heer, is vol der liefden treken,
Die het ghecreuckte riet, niet en wil stucken breken,
Noch oock ick Kercke Gods, en heb niet sulck avysen,
Dat ick een om 't verstant, ter Hellen soude wysen,
Die 'n Christo t' fondament, haer salicheyt gaen soecken,
Die houd' ick salich al, na d' inhout van Godts Boecken:
Maer laes; dat noch meer is, die eenich zijn in Zeden,
Gheroemt Gods Volck alleen, verjaghen oock den Vreden,
| |
Wt haer Kerck, en ghesin, deur Haet en Nijdts bestieren,
Met Heylich schijn becleedt, soo connen sy haer cieren.
Nae eer en groot ghewin, meest elck gaet omme kijcken:
Wat baer ick Kinders veel; Maer meest sy al af wijcken:
Wie is nu onderdaen, mijn Heer vol Liefden kueren?
Wie wil nu voor een aer, wat pijn oft leedt besueren?
Wie wil nu zijn de minst? Wie wil nu zijn veracht?
Elck is nu best gheleert; elck is nu grootst' van macht;
Elck heeft het best verstandt; eylaes! sy alle dolen,
Die niet op Christi pat, betreden Christi zolen.
Och, arm bevruchte Vrouw'! wat lyd' ick smert en pyne,
Mijn Kinderen rebel, die soecken mijn ruwyne,
Deur haer blint onverstandt, en nydich teghenstreven:
Mijn luste beter troost, en ruste in mijn leven:
Maer Christus mynen Heer, die hevet my voorseyt,
Dat my hier rust noch troost, maer droefheyt is bereyt;
Dies ick my wat ghetroost in dese droeven plassen:
Want hy sal my hier nae, mijn tranen al afwassen.
Hier ist vervolgh en strijdt, van buyten stalen wapen,
Van binnen Judas kus, en laet my doch niet slapen:
Soo dat ick al haer doen gheworden ben seer warsse,
Ten schijnt gheen Kercken doen, maer wel een clucht of farsse.
|
|
Auteursrechtvrij