De sevende verthooningh.
Jalousy, een Neefken in 't blaeu ghecleedt.
Hier ben ick Jalousy, op 't lichtste voortghecomen:
Op dat ick helpen sou, vol-spelen sonder schromen,
Het half begonnen spel, dat qualick sonder my,
Dier t' grootste been aen houd', can raken aen een sy;
Ick coom met blaeu ghecleedt, mijn principael levereye,
Daer mee doen ick verstaen, dat al dien ick gheleye,
Zijn immers soo ghestaech, ghelijck de blaeuwe Zee:
Want als de Schippers doen, soo zijn Jalourse mee,
Al wat een Schipper mach de baren toebetrouwen,
Gheen meerder seeckerheyt en houdens' in haer Vrouwen;
Niet vierendeel soo veel, als ghy wel haest door mijn
Sult hooren en verstaen, in een ghenaemt Persijn,
| |
Dees maeck ick soo jalours, over zijn echte Wyve,
Dat hy nau Mug of Vlo betraept ontrent haer lyve:
Oft hy wil sien tersont, oft oock een manneken is,
En gaet hy over strate, sy zijn hem niet ghewis,
Die hem den bon-jour doen, waert hier als in Italien,
Hy sloots' in een viercant, of soudese doen tralien.
Zijn onvernoeghen meest ghevoelt hy inde Kerck:
Alwaer dat hem zijn staet, een plaets bewaert van merck:
Om dat hy Schepen is, zijn Wijf onder de Vrouwen,
Schickt haer alsoo 't behoort, alsmen Sermoen sal houwen:
Maer so die Predicant zijn ooghen en ghelaet,
Na dat deel vande Kerck, int preken henen slaet,
Daer zijn Vrou nedersit, hy meent t' zijn niet dan loncken,
Ghedaen om harent wil, en om haer hert t' ontfoncken:
Nu siet hy na de strael van zijnder Vrouwen oogh,
Dan na des Predicants, hy mickt nu leech nu hoogh,
En hermickt duysentmael, of sy malcaer ontmoeten,
En met sulck oogh opslaen, haer onderlinghen groeten,
Al watter noch aen schort dat beelt hy hem voort in,
En meynt ontwyfelijck zijn Vrou brant inde min,
Van desen Predicant, zijn hooft wert root van tooren,
Zijn sinnen onlijtsaem het preken uyt te hooren,
Zijn darmen in het lijf hem bersten schier van spijt,
Dat hy ten eynde toe de predicatie lijt.
Den doot diep int hert, wenscht hy dick van Tectander:
Want desen Predicant die ist, die onder d' ander,
Wat vryer door t' ghebruyck, wat stouter door de const,
Sijn gesten hier en daer, veel aerdigher vol jonst,
Int preken heeft ghewent, dies hem die meeste gracy,
Een yder man toeschrijft van alle predicacy:
Waer in dat niet een hayr zijn mee-broers zijn verblijt:
Maer hebben al vervult, haer boesemen met nijt.
Sy gaen voor dees' Persijn, in zijn vermoeden stoken,
En soecken met malcaer Tectanders bier te coken,
Dat hy niet licht verswelcht, Pesijn is nau in huys,
Ghecomen uyt de Kerck, of hy stelt veel abuys,
Met zijnder Vrouwen aen, hy wilse daer gaen dwinghen,
Dats op een ander wijs, haer oude Liedt sal singhen:
Dat sy niet langer vry Tectander van haer hout,
En dat hy tot oneer, haer inde Kerck aenschout.
Ten baet niet wat sy seyt, en dat sy haer ontschuldich,
Voor hem toont claer ghenoech, hy blijft al onverduldich.
Soo veer heb ickt ghebraght, dat hy self in persoon,
Sal by Tectander gaen in spreken niet seer schoon;
| |
Seecker vileyn ghenoech sal hy t' hem self aentyghen.
Hy heeft noch al ghesocht met ghelt daer toe te cryghen,
Soo d' een als d' ander Meyt, dat sy yet voor den dach,
Mee stelden vande saeck: maer t' waer gheen cleyn ghelach,
Voor dienstmaecht te voldoen, ghetuychnis valsch te gheven.
Als hy nu niemant vint, en rustich niet can leven,
Is hy met grammen moet Tectander toe ghegaen,
Wat daer ghehandelt is, dat suldy haest verstaen.
|
|
Auteursrechtvrij